آنچه والدین و پرستار باید درباره مهارت «نه» گفتن به کودک بدانند را ما در این مقاله به مخاطبان عزیز ارائه می دهیم.
به احتمال زیاد شما هم تا حالا با چنین کودکانی مواجه شده اید. کودک با والدینش در خیابان مشغول قدم زدن است. به اولین مغازه اسباب بازی که می رسد، دست پدر یا مادرش را می کشد و آن ها را به جلوی ویترین مغازه می آورد. به یکی از اسباب بازی ها اشاره می کند و فریاد می زند: «من اینو می خوام». همان جا روی زمین می نشیند و آن قدر گریه می کند که پدر و مادرش مجبور می شوند، آن اسباب بازی را برایش بخرند.
در خانه یکی از فامیل ها نشسته اند. فرزندشان مدام از کنار وسایل تزیینی و شکستنی می دود و بارها مادرش را به دنبال خودش می کشاند. امکان دارد هر لحظه یکی از وسایل تزیینی یا گران قیمت خانه فامیل شان را بشکند. پدر و مادرش هم از دستش خسته شده اند و نمی توانند در پاسخ به درخواست کودکشان که می گوید: «من می خواهم این جا بازی کنم» ، بگویند: نه این جا بازی نکن.
والدین باید بدانند که کودکان معمولا با شنیدن واژه نه واکنش منفی نشان می دهند و مخالفت با کودک روش های دیگری هم دارد. هرچند بعضی از کودکان به راحتی این کلمه را نشنیده می گیرند ولی برخی از آنها هم از شنیدن این کلمه خشمگین می شوند. البته والدین باید توجه داشته باشند که گفتن بیش از حد نه به کودکان، موجب می شود این کلمه اثر بخشی خود را از دست بدهد، در نتیجه والدین باید راه های بهتری برای قرار دادن محدودیت های منطقی برای فرزندان شان پیدا کنند.
برخی از کودکان نمی توانند کاری را که در حال انجام آن هستند، متوقف کنند زیرا نمی دانند پس از آن باید به چه کاری مشغول شوند. این والدین هستند که باید در چنین شرایطی به یاری آن ها بیایند و پیشنهادهایی در این زمینه به آن ها بدهند و گاهی نیز به آن ها کمک کنند تا آن کار را انجام دهند.
والدین بهتر است که علت نه گفتن شان را به فرزندان خود توضیح دهند. هرچند بعضی والدین معتقدند که کودک شان به طور کامل متوجه منظور آن ها نمی شود و دلایل آن ها را درک نمی کند، اما نباید فراموش کنند که این امر در تربیت کودک لازم است. البته باید قبول کرد که معمولا درک چنین دلیل هایی از سوی کودکان مدتی طول خواهد کشید اما با گذشت زمان همین صحبت ها، اثر بخش خواهد بود.
پدر و مادران باید توجه داشته باشند که باید از همین کودکی، حد و مرزها را برای فرزندان شان تعیین کنند. پدر و مادرها باید از همان دوران نوپایی به طور مستقیم به فرزندان شان نه بگویند و گاهی با بیان جملاتی به آن ها دستور هم بدهند. اگر مادران در مواقع مناسب به طور جدی، محکم و با محبت به فرزندانشان نه بگویند و با آن ها مخالفت کنند، هیچ گونه آسیبی به شخصیت آن ها وارد نمی شود و آن ها به مرور زمان با این محدودیت ها آشنا خواهند شد و به آن ها عادت خواهند کرد.
بچه هایی که هرگز نه نشنیده باشند، لوس می شوند و بیشترشان در بزرگسالی دچار مشکل می شوند چون فکر می کنند همه دنیا باید مطابق میل آن ها باشد و وقتی خلاف آن را می بینند، دلخور و گاهی افسرده و گوشه گیر می شوند بنابراین والدین باید به کودکان بیاموزند که همه جا قوانینی دارد که لازم است به آن ها احترام بگذارند. هرچند همیشه هم نباید با خواسته های فرزندان مخالفت شود چون در این صورت امکان دارد دچار سرخوردگی و ناامیدی شوند.
کودکان معمولا مفهوم کلمه نه را از حالت چهره والدین شان می فهمند پس والدین می توانند به جای استفاده از کلمه نه، تنها حالت چهره شان را تغییر دهند و به طور مثال، اخم کنند. والدین فراموش نکنند که تغییر حالت چهره، بسیار تاثیرگذارتر از مخالفت های کلامی است.
اگر احساس می کنید که فرزندتان در موقعیتی قرار گرفته است که باید به او نه بگویید، از قبل او را آماده شنیدن نه کنید بعنوان مثال اگر می خواهید با فرزندتان به مغازه اسباب بازی فروشی بروید و برای دوستش کادوی تولد بخرید و می دانید با درخواست های مکرر او در مغازه مواجه خواهید شد پس از قبل او را آماده شنیدن نه کنید. به جای این که مرتب در مغازه بگویید: «نه، این اسباب بازی را برای تو نمی خرم» بهتر است قبل از آن که وارد مغازه شوید، به او بگویید «امروز می خواهیم برای دوستت اسباب بازی بخریم، نه برای تو». بنابراین فرزندتان با آمادگی بیشتری برای شنیدن نه، با شما وارد مغازه خواهد شد.
بعضی بچه ها به هیچ عنوان زیر بار صحبت های والدین خود نمی روند و آن قدر خواسته خود را تکرار می کنند تا والدین شان خسته شوند و بله را بگویند. این روش اصلا صحیح نیست. اگر هم می خواهید نظر او را بپذیرید، ابتدا سعی کنید با او در آن مورد صحبت کنید. پس اگر فکر کردید واقعا حق با اوست، بهتر است منطقی عمل کنید، انعطاف پذیر باشید و گفته او را قبول کنید. در این حالت، او تصور نمی کند که با زور می تواند نظر خود را عملی کند. در عوض می آموزد که حتی برای تغییر نظر شما نیز باید دلایل محکم و قانع کننده ای داشته باشد.
البته گاهی خواسته فرزندان معقول است، ولی والدین به علت های گوناگون توان پاسخگویی به آن را ندارند. در این حالت بعضی والدین سعی می کنند، صورت مسئله را پاک کنند و خواسته فرزندشان را نامعقول و غیرموجه جلوه دهند. این بدترین شیوه برخورد است و فرزند نیز این موضوع را متوجه می شود و این برخورد، باعث پیچیده شدن مسئله می شود.
در این حالت، والدین باید دلیل برآورده نکردن خواسته فرزندشان را نیز برایش توضیح دهند. وقتی پدر و مادری توانایی برآورده کردن نیاز فرزند خود را ندارند، باید رفتاری همدلانه با او داشته باشند. ممکن است وضعیت مالی خانواده مناسب نباشد، فرزند را باید با این شرایط آشنا کرد و همراهی اش را به دست آورد. والدین نباید خودشان را نسبت به خواسته های فرزندان شان بی تفاوت نشان دهند. وقتی فرزند احساس کند پدر و مادرش برای خواسته های او ارزش قائل هستند، آرامش و احساس اطمینان بیشتری خواهد داشت.
موسسه ضربان آماده پاسخگویی به شما در خصوص ارائه خدمات پرستار کودک، پرستار سالمند، پرستار بیمار می باشد. و هر گونه سوالی در این زمینه داشته باشید می توانید با کارشناسان ما مطرح نمایید.
مشاهده شده در فرزند پروری فرق بزرگی بین تنبیه کردن و تربیت کودک وجود دارد. زمانی که کودکان مرتکب اشتباه می شوند برای گرفتن راهنمایی و آموزش به والدین خود چشم می دوزند. با این حال راهکارهای مختلفی که پدر و مادر برای میانجیگری اتخاذ می کنند در توانایی کودک برای درس گرفتن از اشتباهات خود اثر فراوانی دارد.
تنبیه روشی برای مجازات کودکی است که مرتکب اشتباه شده است. غالبا تنبیه حاصل احساس سرخوردگی وناامیدی والدین است و برای کودک حامل این پیام است که «من بد هستم.» تنبیه معمولا نشان دهنده این است که والدین عاجزانه در تلاش برای تسلط بر موقعیت هستند و درصددند به کودک ثابت کنند که «من مسئول هستم چه تو بپسندی چه نپسندی». در نتیجه این گونه والدین اغلب کودکان خود را تنبیه می کنند. وقتی که کودکان می پرسند که چرا اجازه ندارند کاری را انجام دهند اغلب به آن ها پاسخ داده می شود: «چون من گفتم» این چنین رفتاری اغلب این پیام را به کودک انتقال می دهد که نظر او به هیچ وجه اهمیتی ندارد و او قادر به تصمیم گیری برای خود نیست.
مشکلات بسیاری به دنبال تنبیه کردن وجود دارد. یکی از مشکلات آن اینست که به کودک نمی آموزد چطور رفتار کند. بعنوان نمونه اگر کودکی برادرش را بزند و به این دلیل از والدینش کتک بخورد نمی آموزد دفعه بعد که از دست برادرش عصبانی شد چه باید بکند. تنبیه به کودکان می آموزد که نمی توانند کنترل خود را به دست داشته باشند. آن ها یاد می گیرند که والدینشان باید رفتارها واحساسات آن ها را مدیریت کنند زیرا آن ها قادر به انجام این کارنیستند. آنها هم چنین نمی توانند برای خود تصمیم گیری کنند چرا که همواره این والدین بودند که برای آن ها تصمیم گرفته اند.
امکان دارد زمانی که کودکان پی در پی تنبیه می شوند، وقتی به سنین بزرگسالی رسیدند از خودرفتارهای خصمانه و پرخاشگرانه بروز دهند. هنگامی که کودکی تنبیه می شود به تنها چیزی که فکر می کند میزان خشمی است که نسبت به والدین خویش احساس می کند و به هیچ وجه بر اشتباهی که مرتکب شده و درس گرفتن از آن تمرکز نمی کند. رفتار والدینی که فرزند خود را تنبیه می کنند اکثر اوقات متناقض است و این می تواند برای بچه ها ایجاد اضطراب کند.
هدف تربیت اینست که به کودکان مهارت های جدیدی آموزش داده شود، مهارت‌هایی چون مدیریت رفتارهای خود، حل مشکلات، و کنار آمدن با احساسات خویش. تربیت، به بچه‌ها یاد می دهد چگونه از اشتباهات خویش درس بگیرند و در آینده روش های بهتری برای حل مسئله پیدا کنند. یکی از تکنیک های تربیتی شامل کارهایی مانند «گوشه نشانی» است. برای مثال، اگرکودکی عصبانی شود و اسباب بازی اش را پرت کند، او به طور موقت از محیطی که در آن رفتار نامناسب رخ داده جدا می شود، در این فاصله زمانی کودک می تواند آرامش خود را باز یابد.
هدف گوشه نشانی این است که به کودک آموزش داده شود زمانی که ناراحت است چطور خود را آرام کند تا بتواند در آینده به جای پرت کردن اسباب بازی هایش به خود آرامش دهد. برای تربیت کردن باید ازروش‌های معتبری استفاده کرد که در آن ها رفتارهای جایگزین به بچه ها آموزش داده می شود. لازم است عواقب منفی ای که برای کودک در نظر گرفته می شود با کار اشتباهی که او انجام داده مطابقت داشته باشد.
برای مثال، در صورتی که کودکی شام خود را کامل نخورده است از دسر محروم شود اما به او گفته شود فردا شب اگر شامش را کامل بخورد می‌تواند دسر هم بخورد. امکان دارد تربیت شامل روش هایی مثل استفاده از تحسین و یا سیستم پاداش دهی است. تربیت هم چنین به پرورش یک رابطه مثبت بین کودک، والدین و پرستار کمک می کند. در این روش ها، کودک به طور منظم توجه مثبت دریافت می کند تا انجام رفتارهایی باهدف جلب توجه از سوی او کاهش یابد.
تربیت راهی مناسب است که با محبت به کودک نشان دهید خواستار امنیت او هستید، به او آموزش دهید که برای خود تصمیماتی مناسب بگیرد و استقلال پیدا کند. در نتیجه، هر قدر کودک بیشتر تنبیه شود، احتمال بروز رفتارهای پرخاشگرانه در او بیشتر می گردد. تحقیقات صورت گرفته در این زمینه نشان دهنده آن است که رابطه مستقیمی بین تنبیه بدنی در کودکی و بروز پرخاشگری در دوره نوجوانی و بزرگسالی وجود دارد. در بسیاری از موارد که رفتار کودک از نظر والدین «ناشایست» تلقی می شود، کودک صرفا آنچه را که بر اساس تجربیات و اقتضای سن خویش یاد گرفته است، بروز می دهد. در حقیقت کودک با زبان بی زبانی می خواهد بگوید که نیاز اصلی او فراموش شده است.
در اثر گذشت زمان در فرد قوای جسمی و روانی کم می شود و سالمندی بوجود می آید. تعریف سالمند در کشورهای مختلف با توجه به شرایط فرهنگی تفاوت دارد. در کشور ایران سن سالمندی تعریف نشده است اما در صورتی که شروع دوره سالمندی را از هنگام بازنشستگی کامل از خدمت حساب کنیم مطابق با قانون تامین اجتماعی سن سالمندی برای مردان 60 سالگی و برای ن 55 سالگی است و مطابق با قانون استخدام کشوری سن بازنشستگی برای ن و مردان 65 سالگی محسوب می شود.
در حال حاضر دوران بعد از 60 سالگی را در اصطلاح دوران بازنشستگی نامیده می شود دورانی نیست که فقط به انتظار مرگ سپری شود. بلکه همانطور که جامعه شناسان گفته اند این دوره از عمر، دوران سوم زندگی می باشد. در جامعه ما اشخاص به صورت متوسط تا 80 سالگی امید به زندگی دارند.
دوران سالخوردگان را می توان به شرح زیر تقسیم بندی کرد که عبارتند از:
- امکانات مالی دارند اما چون نمی خواهند از کار افتاده به حساب بیایند تمایل به کار دارند.
- به خاطر احتیاج به درآمد، به کار خود ادامه می دهند یا حداقل اگر کاری باشد، تمایل به ادامه دارند.
- از کار افتاده و بیماران
- امکانات به مقدار کافی دارند و تمایل دارند به استراحت بپردازند.
نیازهای سالمندان را در گروه های چهارگانه بالا می توان به شرح زیر تقسیم بندی کرد که عبارتند از:
نیازهای عاطفی همواره وجود داشته و به همان ترتیبی که سن افراد بالاتر می رود، نیازها هم بیشتر می شود. در گذشته توجه فرزندان به پدر و مادرها و اصولا افراد جوان تر نسبت به مسن ترها، بیشتر بود و اخلاق و رسوم حکم می کرد که به سالمندان بیشترین احترام گذاشته شود. ولی امروزه که اغلب سالمندان به تنهایی در خانه خود به سر می برند، هر قدر هم که وضع زندگی آنها خوب باشد، از توجه عاطفی دیگران و اقدامات جامعه بی نیاز نیستند.
نیاز به تفریح سالمندان با توجه به شرایط سنی و عدم اشتغال جدی، نیاز به وقت گذرانی پربار و سالم به اقتضای شرایط جسمی خود را دارند. سالمندان فاقد منابع مجدد دوستی هستند، چون بیشتر آنها کار نمی کنند و موقعیت ایجاد روابط دوستانه در فضای کار را ندارند و دوستان هم سن و سالشان را نیز به نوعی از دست داده اند. این مسئله تنهایی آنها را افزایش می دهد.
بهترین تفریحات پیشنهادی برای سالمندان با توجه به سواد و روحیات خاص هر فرد شامل مطالعه کتاب و رومه، گشت و گذار در فضای سبز، معاشرت و گفتگو با دوستان، تماشای فیلم، خرید از بوفه، نشستن روی نیمکت و تماشای خیابان و عبور و مرور مردم، و خصوصا تماشای کودکان هنگام بازی و شنیدن موسیقی می باشد. در ضمن ترتیب دادن برنامه های فوق العاده مثل مراسم عبادی، جشن و کنسرت، بازی های سبک تأثیر بسیار خوبی در روحیه سالمند دارد و احساس یکنواختی روزها را از بین می برد.
سالمند نیاز به امنیت روحی و جسمی دارد و باید در طراحی فضاهای مربوط با سالمند این مسئله مورد توجه قرار گیرد. سالمند باید مطمئن گردد که در موقع ضرورت به کمکش خواهند شتافت و یا در موقع بیماری سریع معالجه خواهد شد و در فضایی که پا می گذارد آرامش دارد و مورد آزار قرار نخواهد گرفت.
نیازهای معیشتی شامل خوراک، پوشاک، مسکن و بهداشت می شود. غذای سالمند باید سبک و قابل هضم و آسان باشد.
افسردگی بیشتر در میان سالمندانی وجود دارد که تنها زندگی می کنند و علاوه بر آن دچار ناراحتی های جسمانی نیز هستند. بعضی از آنها بیش از یک بار در ماه تماس دیگری با فرزندان خود ندارند و تمام روابط و گفتگوی آنها در صحبت های چند دقیقه ای برای مثال با پستچی و مغازه دار خلاصه می شود. از این رو ضروری است که محیط مناسب و بهتری برای زندگی آنها آماده شود تا افسردگی های ناشی از تنهایی کاهش یابد. سالمندانی که علیرغم سن بالا در فعالیت های اجتماعی حضور دارند و از روابط اجتماعی نسبتا خوبی برخوردارند، به بیماری های مختلف به ویژه بیماری های روانی کمتر دچار می شوند.
سالمندان از احساس بطالت و بیکاری و برکنار ماندن از زندگی اجتماعی رنج می برند. برای رفع این احساسات باید برنامه های جمعی برای سالمندان در نظر گرفت، مثلاً سالمندان با هم به مطالعه رومه و مجله بپردازند، به گردش ها و سفرهای کوتاه دسته جمعی بروند و مورد م قرار گیرند.
مسئله مهم دیگر، کار است. کار سبک بهترین وسیله برای گذراندن عمر در کهنسالی می باشد. کار نه تنها پاسخگویی به یک نیاز واقعی در ارتباط با سالمندان است بلکه با مدیریت صحیح، نتایج کار سالمندان می تواند پاسخگوی قسمت های زیادی از نیازهای جامعه باشد.
ریشه لغوی شکر به کلمه ساکارا مربوط می شود که در زبان سانسکریت به گیاه نیشکر اطلاق شده است. طبق شواهد تاریخی، ایرانیان از نخستین اقوامی بودند که شکر را می شناختند و حتی از حدود 332 سال قبل از میلاد مسیح در ایران مورد استفاده بوده است. همچنین سوابقی از کاربرد واژه شکر در زبان پهلوی و نوشتار های دوره ساسانیان وجود دارد. شکر غالباً از دو گیاه نیشکر (CANE) و چغندر قند (Sugar beet) به دست می آید، ولی سابقه کشت نیشکر بسیار طولانی بوده و به چند هزار سال قبل از میلاد در جزایر جنوب شرق آسیا بر می گردد، در حالی که سابقه کشت چغندر قند طولانی نیست.
چغندرقند گیاهی است خواستار شرایط آب و هوای مناطق معتدله، ولی به علت سازگاری بالای اکولوژیکی، در شرایط متنوع اقلیمی توسعه یافته است. به طوریکه امروزه به استثنای استرالیا در 5 قاره جهان کشت می شود. برای اولین بار در سال 1747 میلادی شیمیدان معروف آلمانی آندراس مارگراف (A.S.Margraf) پی برد که در ریشه چغندر علوفه ای، قندی شبیه قند نیشکر وجود دارد. وی با استخراج قند به روش عصارهگیری الکلی از گیاه چغندر قند توانست یکی از بزرگترین کشفیات علمی آن زمان را به نام خود ثبت نماید. پس از مرگ مارگراف، دستیار و شاگرد او بنام فرازکارلآشارد (F.C,Achard) در سال 1801 میلادی اولین کارخانه قند را تأسیس نمود. در ایران، در قرن اول هجری تولید شکر از نیشکر در خوزستان معمول بوده است. کارگاه های متعدد شکر سازی در آن منطقه وجود داشته است.
تاریخچه تجارت نیشکر نشان می دهد که ایرانیان از نخستین اقوامی بودند که هزاران سال پیش توانستند شکر متبلور سفید را بصورت جامد از نیشکر بدست آورده، آن را به عنوان کالای تجاری به بازار عرضه کنند. تلاش برای کشت نیشکر در ایران در سال 1338 با احداث اولین واحد بزرگ کشت و صنعت نیشکر در هفت تپه در خوزستان، آغاز به کار کرد .در سال 1274 هجری شمسی راه اندازی اولین کارخانه تولید قند و شکر از چغندر در منطقه کهریزک صورت گرفت. از حدود سال 1311 بتدریج کارخانه های قند در مناطق مختلف ایران تاسیس شدند و هم اکنون حدود 34 کارخانه از چغندر قند و 5 کارخانه از نیشکر تولید قند و شکر را انجام می دهند.
مادران و پرستار نوزاد ضروری است که بدانید با درمان زردی نوزاد در منزل و بدون نیاز به بستری در بیمارستان علاوه بر درمان زردی و پیشگیری از عوارض خطرناک و ضایعات غیر قابل جبران مغزی – تامین آسایش مادر ونوزاد جهت شیردادن نوزاد شما از آلوده شدن با میکروب های خطرناک بیمارستانی و یا مبتلا شدن به بیماری های خطرناک از قبیل: مننژیت ، پنومونی ، سپتی سمی و …… در امان خواهد بود.
با توجه به شرایط ذکر شده فوق چنانچه تمام آیتم های گفته شده رعایت شود ترجیحا نوزاد برای درمان زردی در منزل بستری باشد بهتر از بیمارستان است ولی لازم است دوستان بدانند که به طور معمول بالا رفتن بیلی روبین در نوزادان همراه با مشکلات دیگر مثل هیپوکلسمی مشکلات تیروییدی و اختلالات دیگر همراه است که در نوزادان پر خطر مثل نوزادان کم وزن نیاز به مدیریت و دقت کارشناسانه بیشتری است.
مادران و پرستار کودک باید دقت کند که مراقبت از کودک بعد از مرحله نشستن کمی سخت تر می شود ، فرزند شما چهار دست و پا و کم کم راه می رود پس به هر گوشه کنار خانه خواهید رسید و به هر خطری دست خواهد زد.
هنگامی که کودکتان شروع به راه رفتن می کند یا حتی در مرحله قبل از آن یعنی حرکت به روش چهار دست و پا است باید هوشیارتر باشید ، دریچه ها را بپوشانید پرده ها را بکشید و درها را قفل کنید برای اینکه وقتی فرزندانتان نوپا هستند کارهای شگفت آور و خطرناک انجام می دهند که امکان دارد به سلامتی آنها آسیب بزند ، در این مقاله 12 نکته ساده مراقبت از کودک را به شما پیشنهاد می کنیم که در حالیکه تمام مادران آنها را می دانند گاهی غافل می شوند.
امروزه بعضی از دغدغه ها و سوال های اصلی فرزندانی که از سالمندان مراقبت می کنند شامل موارد ذیل می شود که عمل به بعضی از توصیه های مطرح شده در این گزارش می تواند به بعضی از این دغدغه ها و نگرانی را به حداقل برساند.
زمین خوردن یکی از عوامل اصلی جراحت های منجر به فوت در بیماران ۶۵ سال به بالا است. در یک سوم این افراد ضعف بینایی و جسمانی، مصرف دارو، موانع خطرناک نظیر کفپوش‌های لیز و کمبود نور کافی از عوامل اصلی زمین خوردن محسوب می شوند. ولی خیلی از این زمین خوردن ها قابل پیشگیری هستند. یکی از بهترین راه ها برای اینکه والدین خود را همیشه سرپا نگه دارید این است که این موانع را از خانه آنها دور کنید. بعنوان مثال گوشه های فرش و موکت را مهار کرده و از جمع شدن و تاخوردگی آن ها جلوگیری کنید. کف حمام را با چسباندن کفپوش‌های ضدسُرخوردن، ایمن کنید. همچنین روی دیوار دستگیره هایی نصب کنید. به والدین خود نیز توصیه کنید به جای پا رفتن در حمام از دمپایی هایی استفاه کنند که سُر نباشند. در صورتی که والدین شما به طور معمول دچار زمین خوردن تصادفی می شوند با یک پزشک م کنید تا دلیل اصلی این مشکل مشخص شود.
این مشکل زمانی تشدید می شود که والدین شما سعی می کنند مشکل زوال حافظه خود را از دیگران مخفی کرده یا از مراجعه به پزشک برای سنجش حافظه سرباز می‌زنند. بدنامی و وحشت از اسم «آایمر» و سایر گونه‌های زوال عقل، موجب می شود افراد سالخورده از مراجعه به پزشک و روبرو شدن با این بیماری فرار کنند. از آنجا که والدین سالخورده در مراجعه به پزشک به ویژه برای مشکلات ناشی از کهولت سن، نظیر ضعف حافظه، سرسخت و سمج هستند در صورت مشاهده هر گونه ضعفی در حافظه والدینتان، آن ها را مم کنید به پزشک مراجعه کنند. اگرچه بسیاری از انواع زوال عقل قابل درمان نیستند ولی می توان روند بروز و پیشرفت برخی از آنها را کند‌تر کرد.
طی تحقیقات بعمل آمده از دانشکده پزشکی به طور میانگین، ن بالای ۷۰ سال بیشتر ساعات بیداری خود را در حال نشستن یا دراز کشیدن سپری می کنند. همچنین نتایج مطالعه جدیدی نشان می دهد یک فرد ۶۵ ساله به طور میانگین در هفته ۴۸ ساعت تلویزیون تماشا می کند که این رقم معادل هفت ساعت در روز است.
آیا والدین شما به دلیل مشکلات و بیماری های متعدد نزد چند پزشک می روند؟ در این صورت چه کسی بر تعدد و تنوع داروهای مصرفی آن ها در قفسه دارو‌هایشان نظارت می کند؟ مصرف داروهای مختلف برای کنترل چند بیماری‌ِ همزمان وقتی با مشکل فراموشی سالمندان همراه شود خطر تداخل دارویی و همزمان شدن مصرف دارو‌ها و یا حتی واکنش ها و حساسیت های مشکل ساز و گاهی نیز خطرناک را افزایش می دهد که این امر در درازمدت سبب اختلال ذهنی، ضعف حافظه و مشکلات دیگری می شود. این اختلالات به راحتی با زوال عقل در سالخوردگان اشتباه گرفته می شوند. مشکل «تداخل دارویی» یک معضل شایع در میان سالمندان است. سال گذشته تحقیقات پژوهشگران هلندی نشان داد، حدود یک پنجم داروهایی که برای سالمندان تجویز می شوند در واقع نا به جا و اشتباهی هستند. این مطالعه همچنین نشان داد داروهای معمولی که برای درمان آلرژی، افسردگی و تسکین درد تجویز می شوند بیشترین میزان داروهای تجویزی را در این گروه سنی تشکیل می دهند. این گروه دارو‌ها همچنین جزو مواردی هستند که منجر به بروز بیشترین واکنش‌های حاد می شوند. پس در صورتی که حس کردید پدر یا مادر سالخورده شما دچار سوء مصرف دارو شده، او را به نزدیک ترین مرکز درمانی منتقل کرده و فهرستی از تمام داروهای مصرفی وی همراه با زمان و دوز مصرف آنها را به پزشک ارائه کنید. به والدین خود هم تاکید کنید به توصیه های پزشک به دقت عمل کنند و در صورت بروز هرگونه حالت غیرطبیعی با او تماس بگیرند.
مراقبت های اورژانسی یک ارتباط مهم در زنجیره مراقبتی برای بیماران سالمند می باشد. که به دلیل تغییرات فیزیولوژیکی ، روانی و نیاز های اجتماعی اشخاص سالمند ، نوع مراقبت و کمیت مراقبت های اورژانس برای این گروه از بیماران نسبت به سایر گروه ها متفاوت می باشد. پزشکان و پرستارانی که در بخش اورژانس کار می کنند باید از این موقعیت خاص آگاهی داشته و خود را در مراقبت از این بیماران تطبیق دهند.
اشخاص سالمند از پرستار سالمند و مراقبت های پزشکی از سایر گروههای سنی استفاده می کنند که به دلیل بالا بودن بیماری های مزمن در این گروه می باشد. همچنین ، استفاده از بخش های اورژانس ، طول مدت اقامت در بخش های اورژانس استفاده از حمل و نقل بیمار با آمبولانس و بستری شدن مورد بررسی قرار می دهد. تقریبا ۱۵% از بیماران بخش های اورژانس را افراد بالای ۶۵ سال تشکیل می دهند که به دلیل بیماری های قلبی – عروقی و ریوی و صدماتی که به دلیل سقوط در این گروه سنی رخ می دهد. می باشد. سکته قلبی و شکستگی های لگن نیز در این گروه سنی بیشتر شایع می باشد .
توصیه های مراقبتی در سالمندان پذیرش شده در اورژانس شامل موارد زیر می باشد :
امروزه روانشناسی کودک اهمیت خود را از کودک می گیرد، برای اینکه دوران کودکی انسان اهمیت فوق العاده ای دارد.
شکل گیری شخصیت پایه و اصلی اشخاص از دوران کودکی شکل می گیرد و می توان گفت مهم ترین و تاثیر گذار ترین دوره زندگی افراد ، دوره کودکی است. در این دوره فقط مراقبت و نگهداری های جسمی از کودک کافی نیست. کودک احتیاج به مراقبت های روحی نیز دارد ، او باید از لحاظ عاطفی ، شخصیتی و هوشی نیز تقویت شود.
روان شناسی کودک اهمیت خود را از کودک می گیرد، چرا که دوران کودکی انسان اهمیت فوق العاده ای دارد. شاید نگاهی به دوران کودکی انسان و توانائیهای نوزاد انسان در مقایسه با دیگر موجودات اهمیت این دوران را آشکارتر سازد. نوزاد انسان در بین دیگر موجودات عالم طولانی ترین زمان را نیاز دارد که قابلیت ها و توانائیهای خود را پرورش و آشکار سازد. در واقع انسان حدود 18 سال اول زندگی خود را در حال رشد و تکامل در ابعاد مختلف است و این زمان طولانی و با اهمیتی در زندگی انسان است.
از سوی دیگر ، نوزاد انسان با کمترین توانایی ها و امکانات مثل بازتابها به دنیا می آید و به مراقبت زیاد و شدیدی نسبت به دیگر موجودات نیاز دارد بعنوان مثال در نظر بگیرید که چگونه گوساله گاو پس از به دنیا آمدن روی پای خود می ایستد، اما نوزاد انسان حتی نمی تواند سر خود را راست نگه دارد. ابن مراقبت توسط پدر و مادر در وهله اول و توسط اطرافیان و جامعه در وهله دوم اعمال می شود، اما این مراقبت بدون آگاهی ، دانش و آموزش شیوه های فرزند پروری صحیح امکان ندارد و اهمیت روان شناسی کودک نیز از این دو موضوع زمان طولانی رشد کودکی و شیوه های صحیح فرزند پروری ناشی می شود.
روان شناسی کودک به عنوان یکی از زیر مجموعه های «روان شناسی رشد» با هدف نگاه دقیق و علمی به کودک و نیازهای او و یافتن شیوه های صحیح پرورشی و آموزشی کودک از اولین سالهای تاسیس روان شناسی علمی مورد توجه بوده است. البته موضوع کودک و مسائل مربوط به او همیشه مورد توجه بوده است.
رشد یک فرایند چند بعدی است. این رشد شامل رشد جسمی ، رشد زبانی ، رشد عاطفی ، رشد شناختی ، رشد اجتماعی ، رشد اخلاقی و رشد شخصیتی است و توجه به مطالعه در مورد تمام این جنبه ها یکی از اهداف روان شناسی رشد است. اهمیت این توجه به تمام ابعاد رشدی باعث آگاهی و شناختی متعادل و چند بعدی در مورد کودک می شود و والدین و سایر افراد مرتبط با کودک را در درک و رفتار صحیح با کودک یاری می نماید.
کودکان دارای نیازهای بی شماری هستند و در سنین مختلف یکی یا چند مورد از این نیازها در مقایسه با سایر نیاز در اولویت می باشد. بعنوان مثال ، در مرحله نوزادی یعنی صفر تا دو سالگی نیازهای جسمانی در اولویت قرار دارد. در حالیکه در دوران نوجوانی ، سنین بعد از 12 سالگی نیاز به استقلال فردی در اولویت می باشد.
شیوه های صحیح فرزند پروری ، نحوه تعامل و روابط مناسب با فرزندان از مهمترین موضوعات برای روان شناسان کودک می باشد. بیشتر پدر و مادرها فرزند پروری را کاری ساده تلقی می کنند و بر این باور هستند که هر کسی می تواند از عهده این امر برآید. البته این دیدگاه بیشتر در والدین بدون فرزند دیده می شود ولی فرزند پروری نیاز به آگاهی و آشنایی با نحوه عملکرد و اصول آن دارد و تحقیقات حوزه روان شناسی کودک اصول و روشهای متعددی را متناسب با سنین مختلف یافته است.
کودکان هم مانند بزرگسالان دچار آشفتگی های روانی- رفتاری می شوند و این مسئله باعث تحقیقات و مطالعات دامنه داری در زمینه انواع این آشفتگی ها و تفاوت آنها با آشفتگیهای رفتاری - روانی بزرگسالان و همچنین شیوه های درمانی این آشفتگی ها شده است. بعضی از این مشکلات و آشفتگیهای رفتاری - روانی کودکان عبارتند از: اتیسم ، اختلالات یادگیری ، اختلالات توجه ، اختلالات دفعی ، ناخن جویدن و … .می باشد.
بعضی از اشخاص به نگه داشتن مدفوع توجه ای نمی کنند ولی این را باید بدانند که نگه داشتن مدفوع عوارض جانبی جدی دارد که بسیار خطرناک و جبران ناپذیر است.
عوارض نگه داشتن مدفوع ، برای سلامت بدن چقدر بد است که مدفوع خود را نگه می دارید؟
مدفوع ، یک اضافه متابولیک جامد بدن انسان است که از باکتری ها تشکیل شده است ، رنگ، بافت و اندازه این فضولات از فرد به فرد دیگری متفاوت است ولی اساسا، رنگ مدفوع قهوه ای است، همین توضیحات کوتاه می تواند شما را متوجه اهمیت تخلیه به موقع مدفوع کند . در ادامه این بخش به عوارض جدی و خطرناک نگه داشتن مدفوع می پردازیم.
11 خطر و اتفاق بد در بدن که بعد از نگه داشتن مدفوع می افتد عبارتند از:
این امر چیزی است که شما اغلب در مورد آن فکر نمی کنید این، نیاز بدن شما است و هرگز نباید نادیده گرفته شود همانطور که ماهیت طبیعی زمین ما این است و قوانین و حرکات خود را دارد، مدفوع یا خالی کردن روده هم چنین است این، یک نیروی داخلی کنترل نشده بدن شما است که نباید هرگز نادیده گرفته شود. مدفوع کردن، کاملا بستگی به سیستم گوارشی بدن شما دارد و نشان میدهد که سلامت بدن شما چگونه است.
در منزل، شما کارهای روزانه زیادی از قبیل، تمیز کردن، پختن، شستن ظرف ها، لباسها و.را انجام می دهید بعد از هر کاری باید مقداری زباله باقی مانده را که نیاز به بیرون انداختن دارند و برای خانه هایتان بوی بدی ایجاد می کند ، دور بیندازید که در صورت عدم انجام چنین کاری، شما و کودکتان در معرض بیماری های مختلفی قرار خواهید گرفت از همین رو، هر روز غذا های متنوعی را می خورید که در شکم شما جمع می شود، سیستم گوارش شما غذا ها را هضم می کند، ولی بعضی از زباله ها و اضافات در روده شما باقی می مانند. این، وظیفه سیستم گوارشی است که آنها را از طریق گردش خون به صورت مدفوع دفع کند در نتیجه، مدفوع کردن یکی از عملکرد های ضروری بدن است که هر روز به آن نیاز دارید.
بدن شما هر روز ، از طریق مدفوع کردن ، تمیز می شود این یک فعالیت بسیار طبیعی بدن است که هرگز نباید نادیده گرفته شود.
نگهداشتن مدفوع، در طولانی مدت، می تواند راست روده بودن شما را طولانی کند بنابراین، شما همیشه احساس پر بودن روده دارید حتی در صورتی که مدفوعی باقی نمانده باشد. نگه داشتن مدفوع می تواند رکتوم فرد را منبسط کند و این اتفاق واقعا نتیجه ناخوشایند و آزاردهنده ای دارد. درواقع، فرد در این حالت همیشه احساس می کند که به تخلیه کردن روده اش نیاز دارد، حتی اگر هیچ مدفوعی برای دفع کردن وجود نداشته باشد.
نگهداشتن مدفوع حتی یکبار ، بسیار خطرناک است برای اینکه اجازه می دهد که مدفوع ساخته شود خشک شود و در این شرایط می تواند سیستم روده ای شما را مسدود کند و در روده تاثیر بگذارد. طبق مجله بهداشت ن، مشکلات در روده ، می تواند به درد، استفراغ، و در نهایت رفتن به بیمارستان منجر شود.
در صورتی که شما به مدت طولانی مدفوع خود را نگهدارید ، مدفوع به داخل روده برگردانده می شود و توسط آب جذب می شود و باعث سختی آن می شود. اگر شما بارها، و بارها این کار را تکرار کنید به تدریج سخت تر میشود و حتی گاهی امکان دارد مرگبار نیز باشد.
امکان دارد گاهی اوقات به دلیل اختلال در سیستم روده ، منجر به انسداد روده، شود که بسیار خطرناک و حتی گاهی اوقات مرگبار است. که احتمال دارد موجب عملکرد نادرست روده، و کولون شود. گاهی اوقات اسفناک تر مقعدی به دلیل کشش بیش از حد پوست، آسیب می بیند بنابراین هنگامی که به سختی مدفوع می کنید ، به دیواره و پوست مقعد فشار وارد می شود و باعث خونریزی دردناک می شود و این، موجب بیماری دردناکی به نام «انقباض عضلانی» می شود که نیاز به جراحی دارد.
زمانی که مدفوع برای مدت طولانی جمع آوری می شود، با دیگر اعضای حفره شکمی تماس مستقیم خواهند داشت و موجب آسیب می شوند، گاهی اوقات به سرطان کولون هم منجر می شود.
در صورتی که به مدت طولانی و به مراتب ، مدفوع خود را نگهدارید می تواند، باعث ایجاد نقصان در ماهیچه های روده راست و مقعد مدفوع شود. زمانی که مدفوع در روده راست جمع می شود امکان دارد موجب یبوست مزمن شود حتی در برخی مواقع، ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشد.
برخی مواقع ضایعات جمع آوری شده آبکی هم می شود و موجب شل شدن حرکت می شود.
نگه داشتن مدفوع به طور منظم می تواند عملکرد عضله های رکتوم و عضله های منتهی به مقعد را مختل کند. بنابراین، زمانیکه مدفوع در رکتوم جمع می شود، فرد را با مشکل یبوست مزمن مواجه می سازد به طوریکه حتی در بعضی از موارد، افراد برای حل این مشکل باید از جراحی کمک بگیرند.
هنگامی که برای مدت زمان طولانی مدفوع را نگه میدارید، در روده بزرگ قرار می گیرد و باکتری های مضر می توانند وارد روده بزرگ شوند و احتمال مرگ بیمار بالا میرود.
بنابراین از تمام نکات فوق، شما باید یک ایده قوی داشته باشید، که نگه داشتن مدفوع می تواند موجب بیماری های مختلف شود بنابراین به تعداد دفعات دستشویی رفتن خود توجه کنید .چند بار دستشویی می روید، چقدر طول می کشد تا مدفوع کنید، چه بویی می دهد و غیره پس بدن خود را حفظ کنید و سالم بمانید.
در حال حاضر روان شناسان، به طور معمول دوران پیری را به عنوان دوره انحطاط در نظر می گیرند. اشخاص در دوره پیری با مجموعه ای از ناتوانایی های جسمی و محرومیت های اجتماعی مواجه می شوند، که می بایست با آنها کنار بیایند. در این دوران نیرومندی و سلامت جسمانی آنان کمتر می شود و از طرف دیگر همراه با بازنشسته شدن از شغل خود تا حدود زیادی درآمدشان را از دست می دهند و به مرور زمان، رابطه آنها با همسر، فامیل و دوستان کم می شود. همراه با این آسیب ها دچار افت جایگاه اجتماعی هم می شوند که ملازم پیری است و همان طور که در تحقیقات بعمل آمده احساس منفعلی از بی مصرف بودن می کنند.
خانواده ها به این نکته باید دقت داشته باشند که پیری چیزی بیشتر از مسن شدن است. امکان دارد پیری به آهستگی یا به سرعت، تدریجی یا یکباره از راه برسد. دیده شده که برخی ازافراد قدم به قدم و به زیبایی به طرف پیری گام برمی دارند و عده ای دیگر یکباره در اثر واقعه ای تلخ، خواه واقعی یا خیالی، ناگهان پیر می شوند. پیری صرفنظر از آنکه چگونه فرا می رسد، غیر قابل اجتناب و سرنوشت همه است.
به تازگی برخی از روانشناسان تلاش کرده اند تصویر خوش بینانه ای از این دوران ترسیم کنند. آنان در عین حال که برخی از مشکلات و فقدان های دوره پریی را قبول می کنند، ولی بر این باورند که سن پیری می تواند با خشنودی هم همراه باشد و مادامی که شخص با محیط خود فعالانه روبرو می شود، می تواند تجربه های تازه ای را کسب کند.
چیزی که مسلم است اینکه تحول تا آخرین سال های زندگی ادامه دارد و در صورتی که انسان در قسمت پایانی بزرگسالی شاهد تقلیل ظرفیت های بدنی خویشتن است، با این وجود همواره توانایی و میل مهار کردن محیط اطراف خود را حفظ می کند و اگر پاره ای از اشخاص را که دست داشته، از دست داده است ولی هنوز احتیاج به دوست داشتن و نیاز به محبت در وجود او بیدار است. قسمت پایانی بزرگسالی که به برکت بهبود مداوم مراقبت های پزشکی، تغذیه و محیط جسمانی به تعداد بیشتری از اشخاص فرصت می دهد تا به دهه هفتاد و حتی بیشتر قدم بگذارند، هدیه قرن بیستم است.
اگر از شما بخواهند سن افراد پیر را از ظاهرشان حدس بزنید، امکان اینکه دچار اشتباه شوید، زیاد است. در واقع، اغلب می گوییم که یک آدم سالمند نسبت به سنش «جوان به نظر می‌رسد» یا «پیر به نظر می‌رسد». این اظهار نظر ما بیانگر آن است که سن زمانی (تقویمی)، شاخص ناقصی برای سن کارکردی یا کفایت و عملکرد واقعی است. چون اشخاص از لحاظ زیستی با آهنگ متفاوتی پیر می شوند، متخصصان بین سالخوردگان پیر که شکننده به نظر می رسند و علایم ضعف نشان می دهند و سالخوردگان پیرجوان که از لحاظ جسمانی نسبت به سن زیادشان جوان به نظر می رسند تفاوت می گذارند.
از نظر روان شناسان شروع سن پیری در حدود ۶۵ – ۶۰ سالگی، یعنی سنی که اغلب مردم بازنشسته می شوند، البته تعیین سن خاص به عنوان شروع سن پیری قطعیت ندارد. از نظر سنی یک شخص ۶۵ ساله هنوز می تواند انتظار زندگی بیش از ۱۲ سال را داشته باشد و اگر فردی تا ۸۰ سالگی دوام آورد ممکن است بتواند انتظار زندگی ۱۰ سال دیگر را هم داشته باشد.
معنای پیری را عمدتا فرهنگ تبیین می کند. در فرهنگ ها زندگی و مرگ جزء چرخه حیات محسوب شده و در درون تجربه انسانی قرار می گیرند. پیری رسیدن به خردمندی و فرزانگی است. ولی در فرهنگ غرب پیری و مرگ مهار شدنی نیست و برای بسیاری از اشخاص وقوع آنها صدمه زدن به موجودیت آدمی است و در نتیجه پیر شدن پا بر لب گور گذاردن است.
- پیران، فاقد بهره وری بوده و یا دیگر مولد نیستند.
- کهولت پیری اجتناب ناپذیر است.
- اشخاص پیر در مقابل تغییر، مقاومت می کنند.
نمونه های مختلف و فراوان در هر یک از این زمینه ها خلاف این افکار قالبی را نشان می دهند و سن زدگی یا ادراک منفی نسبت به شخص بزرگسال، ساخته و پرداخته مجموعه ای از رفتارها و عادات فرهنگی است. از نظر دانشمندان دسته ای از کشمکش های درونی در افراد پیر وجود دارد که ما هنگام برخورد با آن ها متوجه آن نمی شویم. ما بر بسیاری از مشکلات اجتماعی و جسمی آنها آگاهی داریم و امکان دارد با وجود اینکه افراد سالخورده کارایی ندارند، برای آنها احساس دلسوزی کنیم. ولی ما می توانیم از طریق یافتن نمونه هایی از افراد پیر که مفیدتر و پرانرژی تر هستند و بیشتر در کارهای اجتماعی شرکت دارند تصور خود را در مورد سالخوردگان تغییر دهیم.
بنابراین ارزیابی ما از پیری، همچنان براساس رفتار بیرونی آنها است و از بررسی بحران های درونی آن ها ناتوان هستیم. ما نمی توانیم درک کنیم که وقتی فرد سالمند ساکت و آرام است، احتمالا در حال دست و پنجه نرم کردن با مهمترین پرسش‌های زندگی اش است، سوال هایی مثل آیا اکنون باید با مرگ روبرو شوم؟ آیا زندگی من با معنا بوده است؟ چه چیزی زندگی را معنادار می کند؟
نحوه پیر شدن افراد برحسب فرهنگ متغیر است. در فرهنگ های ساده و سالم، طول عمر سالخوردگان به مجموعه ای از دلایل وابسته است. مقام و منزلت یک سالخورده در جامعه بالاست، فرد سالخورده با خانواده خود که برای او احترام قائلند و او را برای خود و جامعه مفید می دانند زندگی می کند. کناره گیری اجباری از فعالیت‌ها وجود ندارد و او تا هر زمان که بتواند به کار ادامه میدهد.
رسیدن به سنین بالای زندگی نتیجه عوامل پیچیده ای است که مهمترین آنها عبارتند از:
• وضعیت ژنتیک فرد،
• وضع تغذیه،
• بهداشت و عوامل محیطی دیگر.
ولی در هر صورت رسیدن به پیری همراه با تغییرات جسمی به خصوص کاهش قدرت بینایی، شنوایی، چشایی، بویایی و کاهش قدرت بدنی و سرعت واکنش در برابر محرک‌هاست.
عموما تا سن ۶۵ سالگی نیازی به کاهش شدید کارهای روزانه نیست. گروهی از افراد سالمتر بالای ۶۵ سال نیز می توانند چند سال دیگر به ادامه کارهای قبلی خود بپردازند. از نظر فعالیت‌های روزمره خوردن، پوشیدن، حمام کردن، آشپزی، خرید و انجام کارهای خانه نیز بیشتر سالخوردگان تا سن ۸۰ سالگی و گاهی پس از آن نیز شخصا از عهده کارهای خود برمی آیند.
بعضی از افراد مسن نیز دچار یک بیماری مزمن یا بیشتر هستند. شایعترین این بیماری‌ها عبارتند از:
• درد مفاصل،
• لرزش عضلانی،
• ضعف شنوایی و بیماری‌های قلبی.
در هر صورت افراد مسن بیشتر به پزشک مراجعه می کنند، در بیمارستان بستری می شوند و وقت و پول بیشتری برای مراقبت‌های بهداشتی صرف می کنند. مراجعه به دندانپزشک برای مراقبت از لثه و دندان نیز به دلیل اهمیت در امر تغذیه حایز اهمیت است. ضمنا افرادی که در مراکز نگهداری از سالمندان زندگی می کنند، که البته درصد بسیار کمی از سالخوردگان را تشکیل می دهند، احتیاج به مراقبت های پزشکی و روانی بیشتری دارند. در هر صورت میزان سلامتی فرد در دوره پیری وابسته به سبک زندگی، تغذیه، خواب، ورزش، استفاده یا عدم استفاده از سیگار و الکل و رفتار جنسی است.
همچنین پیری همانند بلوغ با تغییراتی در اندام‌ها شکل ظاهری آنها و نیز تغییراتی مربوط به تغذیه بافت‌ها مشخص می گردد. آشکارترین تغییرات در این سطح بی شک تغییراتی است که در زمینه اعضای بیرونی همچون پوست و مو به وقوع می پیوندد.
یکی دیگر از تغییرات جسمی دوره پیری حساسیت در مقابل سرما و گرما است و بدن فرد نمی تواند در مقابل آنها به سرعت خود را سازگار کند. مقدار خواب نیز در این دوره کاهش می یابد. از سوی دیگر چین وچروک های بدن به دلیل کم شدن چربی و لاغر شدن عضلات زیر پوست بیشتر میشود. سایر تغییرات آشکار، نظیر کم شدن و نازک شدن و سفید شدن موی سر و رویش مو در چانه ن و گوش مردان را همه مشاهده کرده اند. همچنین پهنا و وزن بدن کمتر، قد کوتاهتر و استخوان ها لاغرتر و بدن خمیده تر می شود.
به علاوه با افزایش سن، ظرفیت ذخیره اندام‌ها کاهش می یابد و فرد نمی تواند در برابر مشکلات به قدر کافی مقاومت کند و به ناچار باید فعالیت‌های خود را کمتر کند و به این ترتیب وابستگی های او به دیگران بیشتر می شود. البته از میان اندام های بدن سلامت مغز دیرتر از همه کاهش می یابد. به طوری که مغز یک فرد سالخورده سالم خیلی شبیه به مغز یک فرد جوان سالم است و کارکردهای گذشته خود را حفظ میکند.
پیری، مرحله پیشرفته زندگی است و مردان و ن سالخورده ای که خوب زندگی کرده، فرزندان شایسته تربیت کرده و در تولید و خدمات فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی آثار مثبتی از خود به جای گذاشته اند، شایسته بیشترین احترام و حمایت هستند و هرگز نباید آنان را از بسیاری از عرصه‌های زندگی به کنار گذاشت.
در جامعه ما دیده شده برخی اوقات عادت هایی که ما در زندگی مان داریم، آنقدر با همه ابعاد وجودمان گره خورده اند که حس می کنیم بدون آنها هیچ وقت نمی توانیم به زندگی ادامه بدهیم و می گوییم ترک عادت موجب مرض است ولی بیایید باور کنید ترک بعضی از این عادت ها نه تنها موجب مرض نیست، بلکه می تواند باعث پیشرفت شما و فرزندانتان در زندگی شود. یکی از این عادت های بد که در زندگی خیلی از افراد جاری و عادی است، مقایسه کردن است.
مدام امکانات، داشته ها و نداشته ها و جز به جز زندگی خود را با دیگران مقایسه می کنند. همه دغدغه آنها این است که مدل تلفن همراه، ماشین و سرویس مبلمانشان در مقایسه با دیگری بهتر باشد.
ما در اینجا نمی خواهیم سراغ ریشه یابی و چرایی این رفتار برویم، شاید هم وجود بعضی از کمبودهای عاطفی و روانی موجب شود جوان ها رضایت مندی خودشان را در داشتن این وسایل بدانند و حس کنند باید از این بابت غنی شوند اما اتفاقی که می افتد این است که این خانم و آقا که عادت کرده اند زندگی خود را این طور سپری کنند و شبیه دیگری باشند، نقاب به چهره بزنند تا برخی کمبودها و به باور حد ضعف هایشان را بپوشانند و در مقایسه با کسی کم نیاورند، صاحب بچه می شوند. آنها حالا در نقش والد، الگوی بچه ها خواهند شد. این افراد نه تنها این عادت و شیوه اشتباه زندگی شان را به نسل بعد منتقل می کنند، بلکه با مقایسه کردن فرزندشان با بچه دیگران، به او آسیب های جدی خواهند زد.
کودک در سن دبستان هنوز کاملا از خودمداری رهایی نیافته است. این در حالی است که در همین محدوده سنی، میل زیادی به ابراز وجود در او بیدار و زنده است. دوست دارد همه او را ببینند و در نظر بگیرند و برای حضورش احترام قائل شوند. در این میان، تئاتر کودک، یکی از وسایل سالم و مطمئنی است که می توان به مدد آن و بدون هیچ نگرانی خاصی با این دو ویژگی روانی کودک برخورد و آنها را در او تعدیل کرد.
حضور در گروه تئاتر به کودک کمک می کند با دیگر همبازی هایش به تعامل و ایجاد روابط متقابل بپردازد و ضمن عرضه و اثبات خود، کم کم از خودمداری دور شود. با کمی تامل در هنر نمایش معلوم می شود که این هنر، هرچند یک کار گروهی است و همین ویژگی بارز آن، محققان زیادی را شیفته خود کرده است. هویت هر کودک در گروه تئاتر مدرسه به همان اندازه اهمیت دارد که هویت گروه در اجتماع بزرگ مدرسه یا شهر.
اگر کودک شما مدام در حال مقایسه کردن داشته ها و نداشته های خود با دیگران است و جمله هایی مثل لباس من از علی بهتره، جنس مداد من از مال همه کلاس خوب تر بود، باید عین گل سر مریم برایم بخری و. می گوید، آن را زنگ خطر و هشدار برای خودتان در نظر بگیرید که او از شما الگوبرداری کرده است.
کودکان شاهد و ناظر رفتار شما هستند و می بینند به جای تلاش برای بهتر شدن و خوشحالی بابت اینکه در حال حاضر نسبت به 5 سال قبل خودتان در نقطه بهتری ایستاده اید مقایسه با خود باعث پیشرفت و تکامل می شود، مدام کمبودهای خود را می پوشانید و حتی گاهی به حسادت و رفتارهای دور از اخلاق با دیگران دست می زنید تا آنها را پایین تر بکشانید. لازم نیست در چنین مواقعی پاسخی به فرزندانتان بدهید. کافی است در تربیت خود و ترک عادت بدتان بکوشید تا آینده کودکان دور از تنش و مقایسه های نادرست رقم بخورد و همیشه از آنچه دارند، خوشحال باشند و تلاش کنند هر سال در مقایسه با سال قبل بهتر شوند.
امروزه بارها این سوالات برای والدین و پرستار کودک به وجود آمده است که از رفتارهای کودک عاجز شدم و نمی دانم چکار باید کنم؟ اصلا چرا چنین رفتارهایی را انجام می دهد؟ آیا همه کودکان اینطور هستند یا فقط فرزند من رفتارهای ناخوشایندی دارد؟ در صورتی که این سوالات برای شما هم باشد باید بدانید که مراحل رشدی کودک در رفتار او تعیین کننده می باشد.
کودکان در مراحل رشد، فرایندهای شناختی، عاطفی و رفتاری سنین خود را دارند که با بزرگتر شدنشان مسائل و دیدگاهها را بهتر درک می کنند و توانایی آنها گسترش می یابد. برای مثال در سنین 5/1 تا 2 سالگی کلمه «نه» را زیاد می شنوید که نشاندهنده شکوفایی اراده آنهاست. که به دنبال خواسته های خود هستند. عدم شناخت والدین از فرایند رشد سنین مختلف موجب برداشتهای غلط از رفتار کودک می شود.
مسائل و مشکلات کودکان دامنه وسیعی را در بر می گیرد. بسته به موقعیت و بافت خانوادگی و نوع تعاملاتی که با او دارید متفاوت است. در بسیاری موارد مشکلات و بدرفتاری کودکان از مسائل شایع آنهاست. البته بعضی اوقات بدلیل اختلالات رفتاری است که باید بررسی دقیقی در مورد آنها انجام شود.
ترس، هراس و اضطراب کودک که به شکل بدرفتاری ظاهر می شود. به صحبتهای آنها گوش دهید و از نگرانی آنها بکاهید و روشهای برطرف کردن ترس و هراس را به آنها بیاموزید و یا از متخصص کمک بگیرید.
باید به کودک اجازه داد تا احساساتش را بیان کند. در عین حال با او تمرین کنید تا نحوه صحیح بروز احساسات خود را یاد بگیرند یعنی مهارت کنترل خشم را در خود و کودک تقویت کنید.
بخاطر توجه نکردن به کارهای مثبت و بازگو کردن رفتارهای منفی آنها برای دیگران، کودک به مرور می آموزد با رفتارهای منفی بهتر می تواند جلب توجه کند. بهتر است توجه مثبت به فرزند خود داشته باشید تا او با کارهای منفی نخواهد آنرا به دست آورد. توجه و تحسین کارهای مثبت کودک، او را از انجام کارهای منفی دور می کند. تغییرات کوچک او را مورد تحسین قرار دهید. تا متوجه شود که شما به کارهای مثبت او علاقه دارید.
پدران و مادران آگاه تلاش می کنند احتیاجات رشدی هر مرحله را تشخیص دهند و درباره آنها به کودک آموزشهای لازم را بدهند. بعنوان مثال با ورود کودک به مدرسه ممکن است در ارتباط برقرار کردن با دیگران مشکلاتی داشته باشد. با صبر و حوصله و برطرف کردن موانع، او را در این مسئله یاری کنید.
بدلیل عدم بلوغ جسمانی شما شاهد دستپاچگی و ناشیگری کودک هستید، سطح انتظارتان را با توجه به شرایط جسمانی کودک تعدیل کنید و موقعیت او را در نظر بگیرد تا با انتظارات بیجا باعث بد رفتاری او نشوید. بازیها و فعالیتهایی که در جهت بهبود آنهاست، انجام دهید. بعنوان مثال بازی دارت ،دقت و توجه کودک و هماهنگی حرکتی چشم و دست را بیشتر می کند.
کودک به دلیل ناآشنایی، احساس و رفتار خود را به شکل نادرستی بیان می کند. زمینه بیان احساسات او را فراهم کنید. از طریق آموزش حل مسئله و دادن مسئولیت مناسب سنش، شایستگی او را تقویت و افزایش دهید.
کودکان حدودی لازم دارند. آنها به مقررات و قوانینی که لازمه سلامتی آنها باشد نیاز دارند تا در محدوده این ضوابط حق انتخاب و احساس مسؤلیت داشته، موفقیت را تجربه نمایند. این حدود بایستی روشن، پا برجا و بدون دگرگونی باشد. دگرگونگی این حدود باعث می شود که کودکان مطمئن نباشند که چه کاری را میتوانند و چه کاری را نمی توانند انجام دهند.
مقرراتی را که تعیین می کنید ساده و برای همه باشد و دلیل وجودی این مقررات را هم بیان کنید. بدانید که چرا یک محدودیت خاصی را قائل می شوید و منطقی بودن آنها را رعایت نمائید. دائما به فرزندان خود این مقررات و حد و حدود را یادآوری کنید.
- کوتاه و سریع باشد درغیر این صورت اثر خود را از دست می دهد.
- اسرع وقت باشد.
- جدی اما با انصاف باشید.
- با مسئله اصلی ربط داشته باشد.
- همیشه با رعایت احترام و سلامتی کودک همراه باشد.
- احساسات آنان را درک کنند.
- وقت و توجه خود را برای آنان صرف کنند.
- صحبت های کودک را گوش داده و راه گفتگو را همیشه باز نگهدارند.
- از رفتار پسندیده آنان تعریف و تمجید کنند.
- همیشه روی مقررات و حدود خود پابرجا باشند.
- کودک را تشویق کنند تا مسائل را بتوانند خودشان حل کنند.
در پایان یادتان باشد کودکان همه با هم تفاوت دارند بنابراین باید باهرکدام شیوه خاصی را بکار برند. همیشه امکان دارد یک روش خاص نتیجه بخش نباشد خلاقیت به خرج دهید. روش پدری و مادری کردن با بالا رفتن سن فرزند، توانائیها و نیازهای او باید تفاوت داشته باشد.
با توجه به تحقیقات انجام شده معلولیت نوعی بیماری محسوب می شود که امکان دارد مادرزادی باشد و یا در طی زندگی برای شخص ایجاد شود. معلولیت می تواند جسمی و یا ذهنی باشد و فرد را در فعالیت های جسمی و ذهنی روزانه خود دچار اختلال نماید.
انواع مختلفی از معلولیت ها وجود دارد که محدوده درگیری و شکل آن در افراد مختلف متفاوت است. معلولیت های مختلف می توانند منجر به نابینایی، ناشنوایی و یا صدمات مختلفی گردند.
نکته مهمی که خانواده و پرستار بیمار باید به آن توجه کند اینکه با وجود محدودیت های مختلفی که معلولیت در فعالیت های روزانه افراد مبتلا به آن ایجاد می کند، ولی آنچه در این زمینه مهم است اراده و خواست این افراد برای غلبه بر مشکلات و انجام کارهای روزانه خود به صورت مستقل می باشد. افراد معمول می توانند با شناخت توانایی های باقیمانده خود، مشکلات و ناتوانی های خود را برطرف کنند.
بسیاری از مواقع این دو اصطلاح با هم اشتباه گرفته می شوند و یا به جای یکدیگر به کار می روند. شخص ناتوان کسی است که در اثر مصدومیت و جراحت، به نوعی دچار محدودیت عملکردی در کارهای روزانه خود شده است.
- والدین و پرستار کودک معلول باید به این نکته دقت داشته باشد که فرزند آنها توانایی کمتری نسبت به دیگر کودکان دارد و نباید بیشتر از حد توان او انتظار داشت و او را با همسالان خودش مقایسه کنند. از طرفی هم نباید کودک را آنقدر ناتوان و ضعیف دانست که او را در هیچ گونه فعالیتی شرکت نداد، بلکه با شناخت توانایی های ابتدایی او، زمینه را برای پرورش و رشد استعدادهای نهفته در او فراهم کنیم. طوری که امروزه دیده می شود افراد معلول اختراع های زیادی را انجام داده اند.
- مراجعه به درمانگر مخصوص. در صورتی که شخص دچار معلولیت در قسمتی از بدنش است باید به درمانگر مراجعه کند تا اقدامات لازم برای درمان آن صورت بگیرد و اگر هم قابل درمان نیست، اقدامات توانبخشی برای بالا بردن و ارتقای آن عضو برای شخص صورت بگیرد.
در این رابطه بسیاری از اشخاص که تحت توانبخشی قرار می گیرند، توجیه مناسبی نسبت به آن نشده اند. گاهی آنها فکر می کنند که باید پس از چند جلسه اقدام توانبخشی، عضو آسیب دیده کاملا بهبود یابد، اما باید بدانند که اقدامات توانبخشی به منظور درمان ضایعه نیست، بلکه بازگرداندن قسمتی از توانایی از دست رفته و یا کل آن به فرد می باشد که ممکن است به درمان نینجامد.
- شرکت در جلسات مشاوره گروهی برای این دسته از اشخاص لازم می باشد. اشخاص معلول با شرکت در این جلسات از توانایی های نهفته و بالقوه خود آگاهی می یابند و درباره چگونگی رفع مشکلات مشابه خود از دیگران اطلاعات کسب می کنند. در نتیجه شرکت در این گونه جلسات بالا بردن اعتماد به نفس و هم چنین استقلال در انجام کارهای روزمره می باشد.
- توانایی استفاده چند بعد از عضوی که اشخاص سالم تنها به استفاده یک بعدی از آن اکتفا کرده اند. اشخاص معلول زیادی وجود دارند که با وجود معلولیت در دست، از پاهای خود برای انجام کارهای ظریفی که دست انجام می دهد استفاده می کنند. همان طور که می دانید اشخاص سالم نمی توانند از پاها برای انجام این کارهای ظریف مانند نقاشی کردن و انجام کارهای هنری استفاده کنند ولی افراد معلول بسیاری با شناخت توانایی های خود در این زمینه اقدام می کنند.
بیماری زردی در نوزادان از بیماری هایی است که گاهی به طور جدی برای نوزاد و والدین دردسرساز می گردد. به طور کلی بیش از70 درصد نوزادان در روزهای اولیه تولد دچار زردی می شوند و معمولاً آمار زردی در نوزادانی زودرس حدود 80 درصد بیشتر است. زردی نوزادان به صورت بی رنگ یا زرد شدن پوست بدن و چشم ها شروع می شود که نتیجه افزایش میزان ماده زردرنگی به نام بیلی روبین در خون است و موجب جمع شدن این ماده زیر پوست نوزاد و زرد شدن آن می شود که اغلب این رنگ پریدگی و زردی نوزادان تا بالای قفسه سینه پیش می رود.
والدین گاهی فکر می کنند که نیازی بر درمان جدی و نگهداری نوزادی که دچار زردی شده در بیمارستان نیست و تصور می کنند که این بیماری به صورت خود به خودی درمان می شود. متأسفانه بعضی خانواده ها درباره زردی نوزادان اطلاعات کافی ندارند . اطلاع از جدی بودن و خطرات این عارضه نوزادان جلوی ابتلای نوزاد به بیماری های احتمالی حاد را که در اثر زردی نوزادان ایجاد می شوند خواهد گرفت.
بیلی روبین حاصل تجزیه گلبولهای قرمز خون است. بیلی روبین توسط کبد از خون جمع شده و توسط مدفوع از بدن بیرون می آید. در دوران جنینی به خاطر کامل نشدن کبد این وظیفه برعهده کبد مادر خواهد بود که بیلی روبین را از خون او جمع آوری و دفع می کند ولی بعد از تولد کبد به مدت زمانی نیاز دارد تا برای مسئولیت های خود آماده شود در نتیجه در بعضی نوزادان رنگدانه بیلی روبین در خون جمع شده و در نتیجه پوست او زرد می شود.
زردی فیزیولوژیک نوزادان: که به آن زردی طبیعی نوزاد نیز گفته می شود که به معنای این نیست که نوزاد نیاز به درمان ندارد که در نوع زردی در نوزادان معمولاً روز دوم یا سوم تولد نوزاد آغاز و به تدریج شدت یافته و خود به خود در طول دو هفته آتی برطرف خواهد شد. زردی نوزادان در نوزادان نارس طی 7- 5 روز اول تولد به اوج خود رسیده و درمان آن دو ماه طول می کشد.
زردی پاتولوژیک نوزادان: در این نوع زردی نوزادان که بیماری شدت بیشتری دارد و اقدامات درمانی جدی و گسترده تری را می طلبد به عبارتی باید دید که علت زمینه های ابتلا به زردی نوزادان چه بوده و با بررسی های بیشتر بیماری های احتمالی همراه با زردی نوزادان تشخیص داده شود. به طور کلی در صورتی که نوزاد در24 ساعت ابتدایی تولدش دچار زردی نوزادان شود زردی او پاتولوژیک است و تیم پزشکی نوزاد باید در بیمارستان بررسی های لازم را انجام دهند.
زرد شدن پوست از قسمت صورت شروع شده و به تدریج به سمت پایین بدن حرکت می کند. زردی نوزادان معمولاً از ناحیه زبان و بعد از آن سفیدی چشم ها و پوست سر و صورت خود را نشان می دهد و به تناسب شدت زردی نوزادان نواحی پایین تر بدن را هم درگیر میکند به طوری که رسیدن زردی نوزادان به کمر و ران ها حاکی از شدت قابل توجه آن است و در صورتی که به ناحیه انگشتان پا برسد بسیار جدی تلقی می شود.
در آزمایش های اولیه که از طریق خون آزمایش شده نوزاد به دست می آید پزشک تشخیص می دهد که چه درمانی باید برای نوزاد در نظر گرفته شود . امکان دارد نوزاد تحت فتوتراپی یا تعویض خون قرار گیرد یا اینکه مجدداً بعد از چند ساعت آزمایش بیلی روبین خون را انجام دهد. چنانچه بعد از آزمایش و بررسی وضع ظاهر نوزاد شدت زردی نوزادان از حد مشخصی بیشتر شود پزشک برای نوزاد «فتوتراپی» را تجویز می کند و در صورتی که درجه زردی نوزادان خیلی بالا باشد باید با روش های مخصوص خون نوزاد را تعویض کرد. در تعیین میزان درجه فتوتراپی بر اساس سن نوزاد و شرایط نوزاد در نظر گرفته می شود . هرچقدر سن نوزاد کمتر باشد فتوتراپی با درجه کمتری تجویزشده و در مقابل با افزایش سن نوزاد احتمال دارد پزشک فتوتراپی با درجه بیشتری را پیشنهاد دهد چون آسیب پذیری کودک کمتر شده است. اگر سن نوازد کم و میزان بیلی روبین نخستین آزمایش او زیاد باشد فاصله زمانی آزمایش مجدد بیلی روبین کمتر می گردد. این فاصله زمانی بین 24 - 4 ساعت متغیر است.
زرد شدن پوست از قسمت صورت شروع شده و بتدریج به سمت پایین بدن حرکت می کند.
از سال‌ها گذشته شنیده‌ایم که اگر کودکی دچار زردی نوزادان شد با قرار دادن او زیر نور لامپ های فلورسنت می توان او را درمان کرد. درست است که نور درمانی یکی از راه های درمانی زردی نوزادان در نوزادان بحساب می آید اما استفاده از نور مهتابی هیچ پایه و اساس علمی نداشته و تأثیر چندانی در درمان زردی نوزادان ندارد بلکه نور فلورسنتی که به عنوان درمان این بیماری استفاده می شود طول موج های خاصی دارد که لامپ های مهتابی این طول موج و قدرت درمانی را ندارند. استفاده از نور خورشید هم به دلیل سوزاندن پوست لطیف نوزاد توصیه نمی شود.
نوزادانی که دچار یک یا چند عامل زیر باشند بیشتر در خطر ابتلا به زردی نوزادان قرار دارند:
در صورتی که سطح بیلی روبین نوزادی خیلی بالا رود می تواند موجب آسیب همیشگی به سلول های عصبی شود. به عبارتی سهل انگاری در درمان زردی نوزادان عوارضی جدی دارد ازجمله:
در صورتی که نوزاد شیر کافی نخورد امکان دارد به زردی نوزادان مبتلا شود چون کمبود مایعات بدن سبب جمع شدن بیلی روبین خواهد شد. بعضی از نوزادان شیر کافی می خورند و خوب وزن می گیرند ولی وجود ماده ای در شیر مادر سبب زردی نوزادان آن ها می شود. این ماده با اثرگذاری بر کبد نوزاد نمی گذارد جمع آوری بیلی روبین از خون به درستی انجام شود. این نوع زردی نوزادان معمولاً به همراه زردی نوزادان فیزیولوژیک رخ می دهد و ممکن است به مدت چند هفته یا چند ماه طول بکشد و عموماً بی خطر است.
منبع: موسسه پرستاری طنین
با توجه به اینکه مشکلات روانی کودکان و نوجوانان هر روز در حال رشد می باشد اگر زودتر نسبت به حل آن اقدام کنیم بهتر است.
کودکان و نوجوانان دارای اختلالات روانی بیشتر خشمگین و پرخاشگر هستند، زود از کوره در می روند و با غریبه و آشنا هم سر جنگ دارند. اضطراب در آنها نشانه دیگری است که به والدین و اطرافیان هشدار می دهد که آنها دچار اختلال روانی است. افسردگی و درماندگی نیز از دیگر نشانه های اختلالات روانی است، کودکان و نوجوانان افسرده به طور معمول پرخاشگر هستند، اشتهایى به غذا خوردن ندارند و مدام وزن کم مى کنند یا این که برعکس، پرخورى مى کنند و اضافه وزن دارند .
اگر افسردگی فرزندتان بیش از دو تا 3 هفته به طول انجامید باید فورا به پزشک متخصص مراجعه کنید تا از این بیماری جلوگیری کنید و گسترش نیابد. تحقیقات ثابت کرده اند که رابطه مستقیمی بین اختلالات روانی و مصرف مواد مخدر وجود دارد. استفاده از مواد مخدر و تلفیق آنها می توانند باعث ایجاد مشکل سلامت روان شوند که استفاده نامطلوب و بیش از حد آنها می توانند حتی منجر به مرگ شوند. عقب ماندگی، عدم اعتماد به نفس، دشواری تمرکز، عملکرد ضعیف در خواندن ، نوشتن و دروسی مانند ریاضی وعدم انضباط نیز می تواند نشان دهنده اختلالات روانی در نوجوانان باشد.
بیشتری بیماری های کودکان از سن 14 سالگی آغاز می شود که اگر درمان نکنند، باعث می شود در آینده برایشان مشکل پیش آید و بعضی از کودکان و نوجوانان توان مقابله با این بیماری ها را ندارند. حدود 1 تا 20 درصد کودکان و نوجوانان در جهان اختلالات روانی دارند با توجه به این موارد می توان به اختلالات کودکان و نوجوانان پی برد:
کودکان بیش از حد جنب و جوش و تحرک بسیاری دارند که خسته نمی شوند یا دیر خسته می شوند.
در شناخت خود دچار اختلال می شوند یا رفتارهای بزرگتر یا کوچکتر از سن خود نشان می دهند.
کودکان و نوجوانان دچار استرس و اضطراب می شوند.
بعضی از کودکان و نوجوانان دچار افسردگی می شوند و تنهایی را ترجیح می دهند و گوشه گیر می شوند.
بیماری اوتیسم هم بر اثر اختلال طیف بوجود می آید خودکشی نتیجه اختلالات روحی و روانی است که یکی از علل مرگ نوجوانان می باشد.
نشانه اول مشکل روانی کودکان و نوجوانان
مثلاً بعضی از کودکان و نوجوانان استرس و اضطراب درس را دارند که مبادا نمرات آنها کم شود یا نتوانند موفق شوند.
کودکان و نوجوانان بخاطر فشارهای عصبی که به آنها وارد می شود خشمگین می شوند. یا عواملی مثل درد درد و سردرد و باعث عصبانیت می شود. حتی ممکن است کودکان و نوجوانان هم سن و سال خودشان را هم اذیت کنند و با آنها دعوا کنند.
می توان گفت از هر 5 کودک یک کودک افسرده وجود دارد. برای درمان این مشکل باید سریع به پزشک مراجعه کنند و هر چه زودتر جلوی پیشرفت این بیماری را بگیرند.
بسیاری از کودکان و نوجوانان برای فرار از افسردگی و اختلالات روانی به مواد مخدر پناه می برند که اگر بیش از حد استفاده کنند دچار مرگ می شوند.
برای موفقیت کودکان باید سلامت روحی داشته باشند تا بتوانند موفق شوند.
اختلالات تاثیر منفی بر عملکرد کودکان و نوجوانان دارد و این باعث می شود فرد در سطح اجتماع وقتی عملکرد مناسبی نداشته باشد.
تنبلی، تقلب، ی، دروغ گویی، آزاررسانی، تخریب، صدمه زدن به اشیاء و اشخاص، توهین به همسالان، غیبت های مکرر و طولانی از منزل یا مدرسه، رفتارهای ضد اجتماعی، پرخاشگری، خطاهای جنسی و اعتیاد.
اختلالات عاطفی
واکنش های اضطرابی همراه با ترس های بی مورد، کابوس ها شبانه و زیاده روی در ابراز علاقه یا تنفر، ترس و خشم، حساسیت فراوان، علائم افسردگی و نیز خجالت بیش از حد.
منبع: موسسه پرستاری طنین
بیماری فلج اطفال یک نوع ویروس مسری است که باعث فلج شدید، تنفس سخت و برخی مواقع مرگ در کودکان می شود.
نشانه های بیماری فلج اطفال بعد از طی دوره کمون شامل: تب، سردرد، خستگی، استفراغ و یبوست ظاهر می شود و در صورت تبدیل به نوع شدید بیماری، درد شدید عضلانی، سفتی گردن با فلج شدن و شل شدن پاها به علائم بیماری فلج اطفال اضافه می شود.
۹۵ تا ۹۹ درصد افراد مبتلا به ویروس پولیومیلیت عامل فلج اطفال بدون علامت و علائم بیماری فلج اطفال هستند. این حالت، به عنوان فلج اطفال دوره کمون شناخته می شود. حتی بدون علائم بیماری فلج اطفال، افراد مبتلا به ویروس هنوز می توانند ویروس را گسترش دهند و عفونت را در دیگران ایجاد کنند. فلج اطفال در مواردی که شدت آن بالا نیست، به بیماری فلج اطفال بدون فلجی معروف است. بروز نشانه ها و علائم بیماری فلج اطفال بدون ایجاد فلجی، بعد از دوره نهفتگی یا کمون عموماً ۷-۱۴ روز می‌تواند از یک تا ۱۰ روز طول بکشد. علائم بیماری فلج اطفال بدون ایجاد فلجی، می تواند با علائم بیماری آنفولانزا اشتباه گرفته شود. علائم بیماری فلج اطفال بدون فلجی، در موارد با شدت بیماری پایین، عبارت است از:
امکان دارد حدود ۱ درصد موارد بیماری فلج اطفال، به فلج فرد مبتلا منجر شود. بیماری فلج اطفال، منجر به ایجاد فلج در نخاع فلج اطفال ستون فقرات، ساقه مغز فلج اطفال پیازی و یا هر دو فلج اطفال bulbospinal می گردد. علائم بیماری فلج اطفال شدید، شبیه به فلج اطفال بدون فلجی است، ولی بعد از یک هفته علائم شدیدتر ظاهر خواهند شد. علائم بیماری فلج اطفال شدید، عبارت است از:
برخی مواقع احتمال دارد بعد از بهبودی از بیماری سال ها بعد دوباره فلج اطفال برگردد. این حالت می تواند بعد از 15 تا 40 سال دیده شود. نشانه های رایج سندرم بعد از فلج اطفال pps عبارت است از:
در صورتی که نشانه های زیر را در کودک خود می بینید حتما به پزشک مراجعه کنید:
دکتر شما یک معاینه فیزیکی را انجام می دهد و رفلکس های عجیب و غریب، سختی پشت و گردن یا مشکل در بلند کردن سر را در حالی که دراز کشیده اید، بررسی می کند. پزشکان اغلب علائم بیماری فلج اطفال، مانند سفتی گردن و پشت، رفلکس های غیرطبیعی و مشکل بلعیدن و تنفس را تشخیص می دهد. برای تائید تشخیص علائم بیماری فلج اطفال، نمونه ای از ترشحات گلو، مایعات بدن و نخاع (مایع مغزی نخاعی) برای ویروس فلج اطفال، بررسی می شود.
پزشکان تنها می توانند علائم بیماری فلج اطفال را درمان کنند، در حالی که عفونت دوره ای است، ولی از آنجایی که هیچ درمان برای این بیماری، وجود ندارد، بهترین راه جلوگیری از آن است از طریق واکسن فلج اطفال. شایع ترین درمان های حمایتی عبارت است از:
منبع: موسسه پرستاری طنین
در صورتی که در یک کلینیک روان شناسی کودک و نوجوان فعالیت می کنید حتما بارها دیده اید والدین مراجعه کننده معمولا صحبتشان را این طور شروع می کنند: بچه های این دوره و زمانه بد شده اند حوصله نوجوانان امروزی را نداریم، زمانی که ما بچه بودیم. و یا حتی پدران و مادرانی که خسته از بحث های بی پایان با کودک یا نوجوان، به دنبال راه حلی برای کنترل وضع نابسامان ارتباطی خود و فرزندانشان هستند.
فرزندانی که با کوچک ترین تلنگری از کوره در می روند و بحث می کنند، از درخواست های بزرگ تر سرپیچی می کنند و از همه بدتر برای اشتباهات خود دیگران را سرزنش می کنند و گفت و گو را با ناسزا تمام می کنند. حقیقت این است که دفاع از خواسته های خود و مقابله با خواسته های دیگران برای رشد طبیعی اهمیت اساسی دارد و همین رفتار مقابله ای در دو برهه از رشد در سنین 18 تا 24 ماهگی و دیگری ابتدای نوجوانی، برای برقراری خودمختاری و ایجاد هویت ضروری است و بیانگر تلاش برای کسب استقلال است
در صورتی که شدت این نوع رفتارها بیشتر از حد باشد و موجب نیتی دائمی بزرگ ترها و تخریب عملکرد کودک شود، اختلال O.D.D محسوب می شود. از والدین انتظار می رود که به جای انکار مشکل و سرپوش گذاشتن بر آن، در همان دوران کودکی این اختلال را از یک لجبازی ساده و طبیعی افتراق دهند تا از تبدیل شدن آن به مشکلات پیچیده تر و بروز حوادث غیرقابل جبران مانند اعتیاد و. جلوگیری شود.
O.D.D به معنای اختلال دفاعی مقابله ای است و والدین کودک یا نوجوانی که اغلب خشمگین و تحریک پذیر است برای هرچیزی جر و بحث راه می اندازد، رفتار کینه توزانه و انتقام جویانه دارد، بیش از حد زودرنج و حساس است فعالانه و عمدا از انجام درخواست های والدین سر باز می زند، باعث ناراحتی آنها می شود، در اشتباه ها و مشکلات خود دیگران را مقصر می داند و آنها را سرزنش می کند، باید به این اختلال شک کنند زیرا این رفتارهای مقابله جویانه معمولا در برابر افراد بزرگسالی رخ می دهد که کودک یا نوجوان با آنها آشناست؛ مانند والدین و در مواردی نیز معلمان و اولیای مدرسه.
گاهی هم این رفتارها فقط با والدین دیده می شود و در دیگر موقعیت ها رفتار کودک یا نوجوان کاملا موجه است، بنابراین ممکن است این کودکان در هنگام معاینه بالینی نشانه های اندکی بروز دهند یا اصلا علامتی نشان ندهند پس دقت والدین و آگاهی آنها در تشخیص اهمیت بالایی دارد.
معمولا اولین سوالی که والدین از خود می پرسند این است که از میان این همه کودک، چرا فرزند من دچار اختلال نافرمانی مقابله ای است؟ واقعیت این است که شواهد کمی مبنی بر ارثی بودن اختلال ODD وجود دارد و نتایج اغلب مطالعات نقش محیط را در ایجاد این اختلال نشان می دهند؛ مثلا تعارض های شویی والدین؛ یعنی دستورهای متناقض والدینی که در شیوه تربیت فرزند و قانونگذاری ها به تفاهم نرسیده اند، والدینی که فرزندان خود را قبول ندارند، آنها را تایید نمی کنند، به آنها محبت نمی کنند، درکشان نمی کنند و مسائل را برایشان توضیح نمی دهند و بدون هیچ توضیحی آنها را تنبیه می کنند، در بروز مشکل ODD نقش اساسی دارد.
با وجود هوش کافی، این کودکان به دلیل نداشتن مشارکت، مقاومت در مقابل توقع دیگران و اصرار بر حل مشکلات بدون کمک اطرافیان، معمولا منزوی می شوند، در مدرسه پیشرفتی ندارد و حتی امکان مردود شدن را هم دارند. آنها از روابط انسانی لذت نمی برند و رفتارشان در عملکرد تحصیلی و روابط اجتماعی آنها طوری اختلال ایجاد می کند که احترام معلم ها و دوستان خود را از دست می دهند. این شکست ها باعث می شود که احساس بی کفایتی و افسردگی کنند. مشکلات ثانوی که ممکن است با آن مواجه شوند هم عبارتند از: پایین بودن اعتماد به نفس، خلق ا فسرده و در نوجوانان گاهی گرایش به سوء مصرف الکل و موارد روانگردان.
همانطور که گفته شد این اختلال ها نه تنها کودک و خانواده او را در زمان حال درگیر می کند، بلکه آینده ناخوشایندی را برای او و اطرافیانش رقم می زند. متاسفانه بیشتر والدین، پس از مدتی کشمکش نافرجام، خسته و مستاصل می شوند و به اصطلاح برای آرام کردن اوضاع نابسامان و قشقرق ها و جیغ و فریادها، کوتاه می آیند، غافل از اینکه این کوتاه آمدن در برابر رفتار آزاردهنده کودک، مانند تقویت کننده مثبت عمل می کند و عامل مهمی برای ادامه رفتارهای کودک می شود.
در طول سالیان متمادی، روش های درمانی متنوعی برای مواجهه با مشکلات رفتاری شناختی و هیجانی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای به کار گرفته شده است. که قسمتی از آنها بر مداخلات فردی و قسمتی دیگر بر مداخلات خانوادگی متمرکز شده اند، به نحوی که برنامه های آموزشی والدین برای کمک به مدیریت رفتار فرزندانشان، روان درمانی فردی برای مدیریت خشم، خانواده درمانی برای بهبود ارتباط، آموزش مهارت های اجتماعی برای افزایش انعطاف پذیری و تحمل ناکامی در بین همسالان و درمان شناختی- رفتاری برای آموزش حل مساله و کاهش منفی گرایی است که در اینجا به یکی از آنها که به قرارداد همبستگی موسوم است، اشاره می کنیم.
قرارداد همبستگی یعنی تنظیم قرارداد رفتاری روزانه برای مشخص کردن انتظارهای رفتاری، جوایز و تنبیه ها برای رفتارهای کودک. در این روش کودک هر روز به ازای هر رفتار مثبت، پاداش و برای رفتار منفی، تنبیهی ملایم خواهدداشت. انجام این قرارداد شامل چهار مرحله است که عبارتند از:
مرحله اول، مشخص کردن انتظارهای رفتاری: به این معنا که در این مرحله والدین و پرستار کودک باید انتظار خود را واضح و شفاف مشخص کنند، به طوری که برای او کاملا مشخص باشد که چه انتظاری از او می رود و باید چه رفتاری داشته باشد تا در ازای آن پاداش دریافت کند. باید مطمئن شد که کودک کاملا متوجه انتظارها شده است. رفتارهای هدف ممکن است شامل رفتارهای نامطلوب که لازم است حذف شوند یا رفتارهای مطلوب که قرار است بیشتر باشد.
بعنوان مثال در صورتی که والدین بگویند: «هرچیزی که می گویم باید گوش کنی» بسیار مبهم و کلی است. باید جمله به این صورت بیان شود: «من از تو می خواهم که فقط با یک بار درخواست تکالیفت را انجام دهی.» این جمله مشخص تر از درخواست قبلی است. نکته مهم این است که سطح توقعات والدین نباید بیش از توان کودک باشد. نباید فراموش شود که هدف، شکل دهی رفتار مطلوب است پس نباید از ابتدا از کودک بیش از توان او انتظار داشت.
مرحله دوم، تعیین اینکه چگونه رفتارهای هدف اندازه گیری خواهد شد: والدین یا درمانگر باید قادر به ثابت کردن وقوع یا عدم وقوع رفتارهای هدف باشند.
مرحله سوم، تعیین زمانی که رفتار باید اجرا شود: هر قرارداد باید چارچوب زمانی داشته باشد تا در زمان لازم رفتار انجام شود.
مرحله چهارم، مشخص کردن امتیازهای به دست آوردنی یا از دست دادنی متناسب با رفتار کودک: این مرحله شامل ساختن فهرست پاداش است. باید از خود کودک پرسیده شود که می خواهد چه پاداشی بگیرد و چه انتظارهایی از والدین دارد. امیتازهایی که کودک می تواند به دست آورد یا امکان دارد از دست بدهد هم باید مشخص شود. ایده اصلی این است که کارهای کوچک امتیازهای کوچک و کارهای بزرگ امتیازهای بزرگ داشته باشد.
منبع: موسسه پرستاری ضربان
بسیاری از کودکان مثل گل قاصد هستند به این معنی که خودشان را می توانند با هر شرایطی تطبیق بدهند، بعضی دیگر مثل گل ارکیده هستند. یعنی آنها به محیطی که در آن پرورش می بینند بسیار حساس هستند، که این گروه از شخصیت از کودکان قاصدک بهتر عمل می کنند، اغلب سالم ترند و نمرات بهتری به دست می آورند و از روابط قوی تری بهره مند هستند.
کودکان درون گرا برای تجدید قوای درونی خود احتیاج به این دارند که تنها باشند.این کودکان غالبا تصویری نگران کننده از خود در برابر والدین قرار می دهند. این تیپ از کودکان دیرجوش هستند و معمولا به تنهایی یا نهایتا با دو تا سه همبازی بازی می کنند. این کودکان از طریق خواندن و گوش دادن بهتر یاد م ی‌گیرند (برعکس کودکان برون گرا که با مشارکت در فعالیت‌های عملی بهتر می‌آموزند).
یکی از چالش های برخی از والدین ارتباط برقرار کردن با یک فرزند درون گرا باشد. نداشتن اطلاعات و آگاهی کافی والدین از معنی درون گرایی و نپذیرفتن آن به عنوان یکی از الگوهای شخصیتی، امکان دارد در مسیر تربیتی فرزندان درون گرا مشکلاتی را بوجود بیاورد.
به تنهایی درونگرا بودن یک مشکل نیست. کنش های انسان ها با هم تفاوت دارند، بعضی از معاشرت لذت می برند و بعضی دیگر نه.
شاید یک کودک را تنها در پارک ببینید و فکر کنید وقتش است که برای کودک درونگرایتان دوست پیدا کنید، کودک تنها را صدا می کنید و شروع به معرفی دخترتان می کنید. فکر می کنید این کار درستی است؟
هیچ اشکالی ندارد که بخواهید به کودک درونگرا کمک کنید دوست پیدا کند. ولی باید بدانید کی عقب بکشید و فرصت را در اختیار کودکان قرار بدهید. انتخاب زمان درست برای تنها گذاشتن کودکان درونگرا کمک می کند رابطه بطور طبیعی رشد کند. از طرف دیگر، زیاده روی می تواند رابطه دوستی را در همان لحظه اول متوقف کند.
نسبت به اشتیاق فرزندتان آگاه باشید و آن را پرورش دهید. درگیری در یک فعالیت و یک مسیر ثابت منجر به شادی است و استعدادی که خوب پرورش داده شود، یک منبع بزرگ اعتماد به نفس است. فعالیت های قدیمی مانند فوتبال و پیانو ممکن است برای برخی از بچه ها مناسب باشد اما مسیرهای دیگر را فراموش نکنید، ممکن است او در نوشتن خلاق باشد بنابراین سعی کنید او را راهنمایی کنید.
درونگرایی یا خجالتی؟
بسیار مهم است که بتوانید خجالت را از درونگرا بودن تشخیص بدهید. درونگرایی یک خصوصیت شخصیتی است که در تضاد با برونگرایی است. این خصوصیت شخصیتی یک مشکل یا اختلال نیست و در صورتی که بقیه جوانب زندگی و استعدادهای فرزندتان پرورش یابد، درونگرایی احتیاجی به تغییر ندارد. اشخاص درونگرا کمتر تمایل دارند با دیگران باشند و بیشتر به دنیای درونی خود علاقه‌مند هستند.
جمع های شلوغ و پر سر و صدا به طور معمول این افراد را اذیت می کند و آنها ترجیح می دهند در محیط آرام و کم هیاهو باشند. این افراد معمولا سرگرمی های کم هیجان و آرام را ترجیح می دهند و این ویژگی همیشه و حتی در خانه هم ادامه دارد. این کودکان می توانند از حقوق خود دفاع کنند، موفق باشند و از این لحاظ تفاوتی با افراد برونگرا ندارند.
ولی خجالتی بودن به معنی شرم از ابراز وجود، کناره گیری از دیگران با وجود تمایل به روابط با آنها، چسبیدن بیش از حد به والدین و . است که این رفتارها فقط در حضور اشخاص غریبه است. این کودکان به طور معمول بدون کمک دیگران قادر نیستند از حقوق خود دفاع کنند یا توانایی های شان را بروز دهند.
از نظر شما صحبت کردن درباره کارهای بامزه یا سوتی های فرزندتان جالب و حتی دوست داشتنی است. ولی کودک درونگرا اینکار را نوعی تمسخر به حساب می آورد. کودکان درونگرا ساده ترین و عمومی ترین کارها را هم خصوصی می دانند و دوست ندارند در جمع درباره آنها صحبت بشود.
همه والدین می خواهند فرزندشان اجتماعی و خوش مشرب باشد. اما وادار کردن کودک به صحبت کردن با دیگران جواب نمی دهد. کودک درونگرا فقط وقتی صحبت میکند که احساس راحتی داشته باشد. اگر خیلی سریع و بدون مقدمه او را وادار به صحبت کنید، خیلی زود عقب خواهد کشید.
در صورتی که کودک شما نسبت به امتحان کردن چیزهای جدید یا ملاقات با اشخاص جدید بی تمایل است، او را به تدریج در معرض تجربه های نو قرار دهید. اجازه ندهید او انتخاب کند ولی به محدودیت هایش احترام بگذارید حتی اگر به نظر زیاد می آید. قدم به قدم به سوی چیزی که او در برابرش احتیاط می کند، بروید.
او را به خاطر تلاش در زمینه اجتماعی شدن تحسین کنید؛ مثلا «دیدم که دیروز با بچه ها بازی کردی، می دونم که سختت بوده ولی من بهت افتخار می کنم.» زمانی که از چیزی لذت می برد یا از چیزی می ترسد اینها را به او خاطرنشان کنید. در نهایت او یاد می گیرد که احساس نگرانی خود را تنظیم کند.
برنامه ریزی های فشرده و سخت برای کودکان برونگرا جواب می دهد و حتی می تواند باعث شکوفایی آنها بشود. ولی یک کودک درونگرا احتیاج به زمان استراحت بیشتری دارد. زمان کودک تان را طوری برنامه ریزی کنید تا فرصت استراحت در خانه بین فعالیت های اجتماعی را داشته باشد. انرژی اجتماعی کودک درونگرا درست مثل باتری می ماند، فعالیت های اجتماعی باتری را خالی می کنند و محیط خانه ایستگاه شارژ است. کودکان درونگرا باید مرتباً شارژ بشوند.
منبع: موسسه پرستاری ضربان
والدین و پرستار کودک برای جلوگیری کردن از گوش های برجسته و بزرگ نوزاد در سه هفته اول تولد می توانند از نرمی لاله گوش او استفاده کنند برای اینکار با استفاده از قالب های مخصوص از ایجاد گوش برجسته در او جلوگیری می کنند.
هر کدام از قسمتهای صورت در زیبایی آن تاثیرگذارند. گوش ها هم یکی از این اجزا بوده و نقش بسزایی در این زیبایی دارد. گوش هایی که از حد معمول بزرگ ترند یا لاله گوش هایی که برجسته اند، تصویر ناخوشایندی از فرد بوجود می آورد. اشخاصی که گوش های برجسته دارند به طور معمول سعی می کنند آنها را زیر موهای خود مخفی کنند.
همیشه جراحی ها با هدف رفع بزرگی و برجستگی گوش ها نیست و عده ای دوست دارند گوش های نوک تیزی داشته باشند که به «گوش الاغی» معروف شده است. هرچند برخی از صاحبان گوش های نوک تیز از ظاهر خود راضی هستند ولی گروهی هم پشیمان می شوند و به دنبال راهی برای داشتن گوش معمولی، دوباره راهی مطب می شوند.
این سؤال بارها و بارها مطرح می شود که واقعاً یک گوش طبیعی و بی نیاز از تیغ جراحان چه مشخصاتی باید داشته باشد؟ فرم، شکل و اندازه گوش در افراد مختلف، یکسان نیست. ولی یک گوش طبیعی و نرمال باید با جمجمه زاویه ای 25 تا 30 درجه داشته و فاصله لبه های آن تا جمجمه حدود 15 تا 20 میلیمتر باشد. چنانچه غضروف لاله گوش در برخی قسمت ها بیشتر رشد کند یا بعضی از چین های لاله گوش بدرستی تشکیل نشوند این زاویه یا فاصله لبه گوش از جمجمه بیشتر می شود. در این حالت می توان گفت فرد گوش برجسته ای دارد.
در بیشتر مواقع، ژنتیک اولین متهم ایجاد گوش های برجسته و بزرگ است. به همین جهت می توان در سه هفته اول زندگی یک نوزاد از نرمی لاله گوش او استفاده کرد و با استفاده از قالب های مخصوص از ایجاد گوش برجسته در کودکان پیشگیری کرد.
البته استفاده از این قالب ها کار هر کسی نیست و نباید خودسرانه از آن استفاده شود زیرا یک قالب نامناسب، نوزاد را دچار مشکل گوش مچاله شده خواهد کرد.
طی نظریه های پزشکان برای این عارضه در سنین 2 تا 3 سالگی خاطرنشان می کند: هرچند این گوش برجسته بیشتر در میان کودکان 2 تا 3 ساله دیده می شود ولی جای خوشحالی است که بدانیم در بسیاری از کودکان این عارضه با رشد کودک برطرف می شود و نیازی به درمان نیست.
ولی در صورتی که بعد از پایان 6 سالگی و پایان رشد لاله گوش این مشکل مرتفع نشد نباید به رفع خود به خودی آن امیدوار بود. قدرت شنوایی در صاحبان گوش برجسته، بی نقص است و تنها دلیل تمایل به جراحی و اصلاح این وضعیت، کاهش اعتماد به نفس و مشکلات روحی ناشی از آن است.
از این رو عمل جراحی که در بیشتر مواقع به صورت سرپایی هم انجام می شود می تواند مانع منزوی شدن کودک شود. در این عمل با ایجاد برش در پشت گوش قسمتی از غضروف را به گونه ای برمی دارند که گوش به حالت طبیعی بازگردد.
این عمل سرپایی است و معمولاً با بی حسی موضعی قابل انجام است ولی در بعضی از کودکان که می ترسند می توان از بیهوشی هم استفاده کرد. بنابراین والدین و پرستار کودک باید دقت کافی داشته باشد که آنتی بیوتیک ها و مسکن های تجویز شده توسط پزشک باید بموقع مصرف شود.
بعد از برداشتن پانسمان که معمولاً سه روز روی محل عمل قرار می گیرد باید هر روز محل زخم را در حمام با آب ولرم و صابون شست و شو داد تا از عفونت آن جلوگیری کرده و به بهبودی زخم کمک شود. همچنین توصیه می شود هنگام خواب از هدبند استفاده شود. متأسفانه برخی از جوانان با وجود داشتن گوش هایی طبیعی باز تمایل به تغییر شکل گوش هایشان دارند.
گوش شیطانی یا گوش الاغی مدلی است که اخیراً مورد توجه برخی جوانان قرار گرفته است.
در این عمل با برش قسمت بالایی گوش و بخیه کردن آن فرم گوش از حالت گرد به شکل مثلثی تبدیل می شود. متأسفانه این عمل یکی از چندین عمل زیبایی است که هیچ نیازی به آن نیست و معمولاً با اصرار فرد انجام می شود.
هرچند تغییر شکل گوش طبیعی به حالت مثلثی در سطح شنوایی تغییری ایجاد نمی کند اما بسیاری از جوانان پس از مدتی از تن دادن به این عمل پشیمان می شوند. به همین دلیل توصیه می کنم قبل از انجام چنین جراحی هایی حتماً با روانشناس م شود.
منبع: موسسه پرستاری ضربان
امروزه تحولات شهرنشینی تغییرات بسیاری را در خانواده بوجود آورده است. و این تغییرات شهرنشینی در بیشتر کشورهای در حال توسعه سنت های حمایتی خانواده از افراد سالمند را در هم می ریزد.
طی گزارشات بعمل آمده از تحقیق درمورد سالمندان کشور در زندگی شهرنشینی مشکلات و نیازهای آنها را این گونه بیان می شود:
بیماری های جسمانی در سالمند
از بیماری های مهم در سالمندی کم شدن شنوایی در سالمند است. بطوریکه روی کیفیت زندگی تاثیر گذار است به همین جهت توصیه می شود که حتما از سمعک استفاده نمایند.
ن بیشتر از مردان به عفونت ادراری دچار می شوند. کم شدن شدید در سطح استروژن بعد از یائسگی باکتریها را تشویق به رشد در مجرای ادرار می کند. در مردان پروستات بزرگ شده می تواند خروج ادرار را کند کرده و موجب عفونت شود. در نتیجه در هر دو گروه پیری اعصاب مثانه موجب جمع شدن ادرار شده و یک محیط برای رشد باکتری ایجاد می کند.
بیشتر سالمندان با مشکل خواب روبرو هستند. بی خوابی قسمتی از روند پیری به حساب نمی آید باید به درمان آن پرداخت . خواب باعث می شود سیستم ایمنی بدن برای مقابله با میکروب ها و عفونت ها تقویت شوند. در صورتی که پیرخواب کافی نداشته باشند دچار مشکلات می شوند
عوامل مختلفی از جمله سرگیجه، عدم تعادل، درد مفاصل و . در زمین خوردن سالمند نقش دارد. زمین خوردن سالمند یکی از نگرانی های افراد سالمند و خانواده محسوب می شود. از این رو خانواده و پرستار سالمند باید دقت کافی در مراقبت سالمند داشته باشد اگر او بیشتر از 5 یا 6 دارو در روز مصرف می کند به خاطر تداخل دارو امکان سرگیجه و عدم تعادل در وی دیده می شود. همچنین موانع در محیط مثل صندلی ها و توالت هایی که خیلی کوتاه هستند و سطوح لغزنده و استفاده از کفس های نامناسب منجر به زمین خوردن سالمند می شود.
با بالا رفتن سن سلول های بدن هم دچار پیری می شوند و در نتیجه پوست با همه سلول ها تغییر کرده و مشکلاتی پیدا می کند که در زیر به چند نمونه از آنها اشاره می شود:
کاربران عزیز برای مشاوره می توانید با موسسه ضربان تماس حاصل نمایید و همچنین کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما در خصوص پرستار بیمار، پرستار کودک، پرستار می باشند.
منبع: موسسه پرستاری ضربان
موقع پوشاندن لباس برای بچه او را در این کار شرکت دهید تا کودک شما جبر، عجله و فشار را احساس نکند.
از دید کودکان درآوردن لباس و پوشیدن آن کارخوشایندی نیست و البته نباید هم باشد، بعنوان مثال، وقتی که می خواهید لباس اش را بپوشانید. اول، همه جا تاریک می شود و دیگر هیچ چیز را نمی بیند، چون پیراهن روی سر اوست، بعدش هم به احتمال زیاد، یقه لباس و چانه و صورت او اذیت می شود تا بالاخره از شر پوشیدن پیراهن خلاص شود. وقتی می خواهید شلوار بچه را از پای اش درآورید، او باید تعادل اش را روی یک پا حفظ کند و این برای او راحت نیست.
پس به او حق بدهید که از این کار خوش اش نیاید، به خصوص، در صورتی که عجله داشته باشید، آنوقت تمام این اتفاقات ناخوشایندتر هم می شود، بعنوان مثال امکان دارد هنگام بالا کشیدن زیپ لباس، پوست کودک زخمی شود و به او آسیب برسد.
موقع پوشاندن لباس کاری کنید که کودک احساس فشار و سختی نکند، بعنوان مثال در تمام مدت با او صحبت کنید و به او بگویید دارید چه کار می کنید:«خب، الان می خوام پیرهنت رو تن ات کنم. می شه این دست ات رو بکنی تو آستین ات؟ آفرین، آهان! حالا اون یکی دست ات و .» و در حین کار تعریف و تمجید کنید تا مشارکت بیشتری انجام دهد.
بهتر است لباس هایی را برای او انتخاب کنید که پوشیدن و درآوردن اش آسان باشد و بچه ها قادر به یادگیری این کار باشند و به پوشیدن و در آوردن آنها تشویق شوند؛ مثلا بستن کفش های بنددار برای کودکان، سخت است اما اگر سگک کفش چسبی باشد، آنها به تنهایی قادرند کفش بپوشند یا بستن دکمه های فشاری لباس سخت است اما راحت می توانند لباس زیپ دار را بپوشند.
سعی کنید لباس پوشیدن را به شکل بازی و تفریح انجام دهید. او را رها کنید. برای او وقت بگذارید و همیشه بدانید عجله در این کار، او را به نحسی می کشاند و اعصاب تان را بر هم می زند. لباس مناسبی که برا ی اش در نظر گرفته اید از شب قبل مشخص و آماده کنید. هرگز به او نگویید:«امروز چه لباسی می خواهی بپوشی؟» این سوال به نظر کودک نوپا دو معنا دارد: اول اینکه شما نمی دانید او باید چه بپوشد. دوم اینکه لباس پوشیدن باید مطابق میل او باشد.
او هنوز معنای انتخاب را درک نمی کند. در نتیجه شما با شرایطی مواجه می شوید که در اوج سرمای زمستان، او تمایل به پوشیدن لباس تابستانی دارد! برای پیشگیری از این مشکل باید در پایان هر فصل، لباس های فصل را جمع آوری کنید. می توانید به بچه 3 ساله اجازه بدهید از بین لباس های مناسبی که شما برحسب شرایط و فصل در نظر گرفته اید و از میان 3 گزینه ای که پیشنهاد می دهید، یکی را انتخاب کند.
ولی به بچه های کوچک تر که معنای انتخاب را نمی دانند، باید یک پیشنهاد بدهید. در صورتی که به این نکات اهمیت ندهید و مشکل را اصولی و از پایه حل نکنید، لباس پوشاندن به خردسال وقت و انرژی زیادی از شما می گیرد.
منبع: موسسه پرستاری مهرگان
همانطور که عنوان شد، پایان شب ادراری در افراد متفاوت است. برخی از والدین خیلی زودتر از موعد مطلوب، از فرزند خود انتظار دارند که با شب ادراری خداحافظی کند. خانواده‌ها و مراقبان کودک بنا به زمینه‌های فرهنگی و نگرش خاص خود، نظرات متفاوتی درباره‌ی زمان پایان شب ادراری دارند. عواملی که بر سن مناسب پایان شب ادراری کودکان تأثیر دارند، از قرار زیر هستند:
شب ادراری در کودکان تفاوت دارد. بعضی از والدین خیلی زودتر از فرزند خود انتظار دارند که شب ادراری را کنار بگذارند. خانواده و پرستار کودک به خاطر زمینه های فرهنگی و نگرش خودشان نظرات مختلفی درباره زمان پایان شب ادراری دارند.
- رشد و بلوغ کودک
- جنسیت کودک (پسران بیشتر از دختران)
- سلامت جسمی و احساس افراد
شب ادراری ممکمن است نتیجه بیماری پنهان در کودک باشد. اما دیده شده کودکانی بدون هیچ گونه بیماری دچار شب ادراری هستند. در نتیجه در بخش کمی از کودکان علت اساسی و حقیقی خیس کردن رختخواب قابل شناسایی است.
- شب ادراری اولیه
- شب ادراری ثانویه
شب ادراری در کودکان می تواند به دلایل زیر باشد:
- کودک نمی تواند در تمام طول شب ادرارش را نگه دارد.
- کودک در شب مقدار زیادی از ادرار را تولید می کند.
- کودک نمی تواند هنگامیکه مثانه اش پر است برای تخلیه بیدار شود.
- در طی روز کودک عادت به دستشویی رفتن ندارد.
بسیاری از کودکانی که رختخوابشان را خیس می‌کنند، فقط در شب‌ها دچار این مشکل هستند و هیچ نشانه و مشکل دیگری به جز شب ادراری ندارند. سایر علائم و نشانه‌ها ممکن است نشاندهنده دلایل جسمانی یا مشکلات در سیستم عصبی و کلیه‌ها باشد. بعد از مشاهده‌ی این علائم باید با متخصص صحبت کرد، زیرا ظاهرا مشکل دیگر نوعی شب ادراری ساده نیست:
بیشتر کودکانی که رختخوابشان را خیس می کنند فقط شب ها دچار این مشکل هستند و نشانه ای بجز شب ادراری ندارند. دیگر علائم می تواند از دلایل جسمانی یا مشکلات سیستم عصبی و کلیه باشد. والدین و پرستار کودک بعد از مشاهده این علائم باید با متخصص صحت کند چون این دیگر نوعی شب ادراری ساده نیست:
- خیس کردن خود در طول روز
- یبوست
- فشار، چکید یا دیگر نشانه های غیر معمول ادرار
- نیاز به دفع فوری ادرار، افزایش بسامد آن و سوزش ادرار
- ادرار کف آلود یا صورتی رنگ، یا وجود لکه های خون در ادرار و لباس زیر کودک
- لکه بینی ادرار، ناتوانی در کنترل حرکات روده و بی اختیاری مدفوع
شب ادراری بیش از آنکه از نظر پزشکی و جسمی آزاردهنده باشد از نظر اجتماعی مشکل آفرین است. شب ادراری در کودک موجب شرم شده و استرس بوجود می آورد و برخی اوقات باعث درگیری و اختلاف میان والدین می شود. مهم ترین وظیفه والدین حمایت از کودک است. آنها باید این اطمینان را به او بدهند که همراهش هستند و از سرزنش و تنبیه کودک بپرهیزند.
منبع: پرستاری مهرگان
درباره این سایت